Lita Ford: "Time Capsule"

H ζόρικη ξανθιά τηνέϊτζερ που έκανε αντίστιξη με την Joan

Jett στις Runaways το δεύτερο μισό των '70s, έγινε, για ένα σύντομο διάστημα η μόνη κιθαρίστρια που μπορούσε να σταθεί μπροστά στο αντρικό ακροατήριο, δρέποντας εμπορικές (υποψηφιότητα για Grammy) δάφνες έως και προφίλ sex symbol μεταξύ '87-'89.

Ακολούθησαν αποτυχημένες σχέσεις και γάμοι, με ποικίλη αναγνωρισιμότητα και κατηγορίες κατά του συζύγου της για πρόκληση «συνδρόμου γονεϊκής αποξένωσης» στα παιδιά της.
Σήμερα, το σίγουρο είναι ότι η 57χρονη Lita Ford - που παραμένει ικανή κιθαρίστρια και τραγουδίστρια- έχει υπεραρκετό μουσικό παρελθόν για να μπορεί με άνεση να ψαρέψει από το στοκ της ένα μάτσο ακυκλοφόρητα κομμάτια. Αυτό ακριβώς κάνει με το 'Time Capsule".
Προηγήθηκε η αυτοβιογραφία της, "Living Like a Runaway: Lita Ford, A Memoir" στην οποία με το άλμπουμ αυτό επιχειρεί να δώσει κάτι σαν συνοδευτικό soundtrack.
Πρόκειται κυρίως για τραγούδια από τα '80s, που επιβεβαιώνουν την άποψη της σκληροπυρηνικής μερίδας των ανθρώπων που πιστεύουν ότι το grunge ήταν ένα κακόγουστο ανέκδοτο που ήρθε απρόσκλητο για να μας χαλάσει τη ζαχαρένια. "What is wrong with having a good time?", που λέει και η Marisa Tomei στο "The Wrestler".

Power ballads, νέτα - σκέτα hair metal κομμάτια, με σόλο κιθάρας, δεύτερα φωνητικά από παρέες, ακουστικές εισαγωγές, στακάτα ριφ, όλα μέσα. Κι αν τα κομμάτια δεν είναι τίποτε ξεχασμένα "Kiss Me Deadly" (δεν θα μπορούαν να είναι), οι παίκτες που τη συνοδεύουν στην εκτέλεση αυτών των παλιών ένδοξων ασκήσεων ύφους είναι όλοι πασίγνωστοι και αφήνουν στα τραγούδια ο καθένας το χρώμα του:  o Billy Sheehan (μπάσο στα "Killing Kind, "War Of Angels", "Black Leather Heart"), o Rodger Carter (μ.α. Eddie Money, Rick Springfield στα ντράμς), ο Jeff Scott Soto κάνει μαζί της ντουέτο (στο "Where Will I Find My Heart Tonight" που ξεχωρίζει), ο Dave Navarro παίζει μαντολίνο (!) και οι Rick Nielsen και ο Robin Zander των Cheap Trick κάνουν backing vocals ("The Killing Kind" - ίσως το καλύτερο της συλλογής), ενώ αλλού ο Gene Simmons γράφει, παίζει μπάσο και ο Bruce Kulick βάζει κάτι κιθάρες παραπάνω ('Rotten to the Core").
Η ίδια η Lita τραγουδάει με καρδιά και φωνή που δείχνει σχεδόν ανέγγιχτη απ΄το χρόνο, ενώ παντού, ιδίως στα δύο instrumental ("Little Wing", "On The Fast Track"), αποδεικνύει ότι η γυναίκα την ξέρει την εξάχορδη.
Στην εισαγωγή του άλμπουμ ακούγεται ο Chris Holmes των W.A.S.P., ένας από τους πρώην συζύγους της κυρίας, να «παίζει» τον πατέρα της ανήλικης Lita, που την ακούει συφιλιασμένος να κλέβει την Ford μπροστά στα μάτια του και να εξαφανίζεται.
Η ίδια η Lita Ford διάλεξε τις αναλογικές ταινίες από ένα ξεχασμένο ντουλάπι της αποθήκης της και προσκάλεσε τους μουσικούς να παίξουν μαζί, διασκεδάζοντας χωρίς το άγχος του στουντιακού χρόνου και την ψυχρότητα της χωριστής ηχογράφησης των μουσικών μερών και της αποστολής τους με e- mail σ΄έναν παραγωγό που θα τελείωνε τη δουλειά.
Έτσι προέκυψε ένας αυθόρμητος, πιστός στο κλίμα της «χρυσής εποχής» του hard rock δίσκος, με δύο τρία κομμάτια που θα κάνουν τον κόσμο να ξαναψάξει κι αυτός τα δικά του ντουλάπια και να ξαναβάλει δυνατά τα της εποχής.
Αξίζει να ακουστεί απ΄όσους προσκυνούν αθεράπευτα τα eighties.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου