Leslie West: "Soundcheck"

Το γέρικο σκυλί του ροκ ν΄ρολ, ακόμη και μ΄ένα πόδι λιγώτερο εδώ

και 4 χρόνια - αθέλητη κληρονομιά από' να ύπουλο ζάχαρο gone very very bad- στα 70 κλεισμένα σήμερα, κυκλοφορεί το 16ο σόλο άλμπουμ του.

Κι από το εναρκτήριο, αυτοβιογραφικό "Left In The Roadside To Die", αφήνει τον πόνο των blues να ξεχυθεί πάνω σε κάτι παραπλανητικά sequencer, σα να καγχάζει τη σύγχρονη εποχή, πριν πιάσει ένα δαιμονισμένο slide.
Γιατί αυτός είναι, όπως ήταν πάντα, ο Leslie West.
Δεν τον γονάτισαν τα γυρίσματα των εποχών, ούτε οι σκληρότυχες διαθέσεις της μοίρας, που πάντα ξεσπούσαν στην καρριέρα του.
Έχασε από καραμπόλα τη συμπερίληψη σ΄έναν διπλό δίσκο και μια ταινία με ασήμαντη επιρροή και τίτλο "Woodstock", έχασε τον μπασίστα του δύο φορές, την πρώτη το '72, πάνω που ήταν έτοιμος με τους Mountain να αναγνωριστεί σαν το μοναδικό επιβιώσαν των '60s κιθαριστικό τρίο, και μια δεύτερη to '83, όταν η ηλίθια, ζηλόφθων και ατάλαντη (πλην δυό - τριών εξωφύλλων επί των οποίων κάθε μαστουρωμένος θα είχε εδράσει δικαίωμα στην αιωνιότητα) γυναίκα του Felix Papalardi, τον πυροβόλησε στο λαιμό. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, έχασε μία - δύο δεκαετίες, προσπαθώντας να βρει σταθερό σχήμα και βλέποντας τον εαυτό του ως μόνιμο επιλαχόντα του Meat Loaf για τη θέση του διασημότερου χοντρού στις τάξεις του ροκ. Παρ΄όλα αυτά, δεν σταμάτησε να παίζει.
Όρθιος με την Les Paul σε μικρά και μεσαία πάλκα, με τα κιλά του να αυξομειώνονται, τα μαλλιά να φθίνουν και να ασπρίζουν και την ψυχή του λευκού blues αδιαπραγμάτευτη. Ούτε ο ακροτηριασμός τον σταμάτησε. Ήταν πίσω στη σκηνή μετά από ελάχιστο χρόνο, καθιστός αυτή τη φορά.
Ο δίσκος λέγεται "Soundcheck" γιατί είναι ακριβώς σα να παίζει ο πρωτομάστορας, σε ένα διάλειμμα για πάρτη του, μετά από 50 σχεδόν χρόνια στη δουλειά. Παίζει απροσχημάτιστα, ό,τι γουστάρει, όπως θέλει ο ίδιος να τ΄ακούει. Για να εμβαθύνει  μάλιστα την απόλαυση επιλέγει μερικές προαιώνιες διασκευές, στις οποίες δίνει μια προσωπική βωματική εκδοχή και προσκαλεί μερικούς «άσημους» φίλους του. Brian May, Bonnie Bramlett και Bobby Whitlock στο "Going Down", Peter Frampton στο "You Are My Sunshine" (σε μια ψυχεδελική blues εκτέλεση από έγκατα ψυχής), Max Middleton στο πιάνο και ως αποκορύφωμα, ο μακαρίτης Jack Bruce κάνει κι αυτός σινιάλο απ΄τον άλλο κόσμο, σε μια κοχονάτη live εκτέλεση του"Spoonful", ηλικίας 27 ετών.
Ο West προσφέρει αβίαστο, ξένο προς την ηλικία του, fuzz στο "Here To Party", blues ευαισθησία στο "One More Reason", δεξιοτεχνία στο instrumental "A Stern Warning" και πλούσιο συναίσθημα σε μια χωρίς λόγια εκτέλεση του "Eleanor Rigby", στο "Stand By Me" (ντουέτο με γυναικεία φωνητικά) και το "People Get Ready" το οποίο ερμηνεύει με ευλάβεια, σαν προσευχή.
Η μουσική και οι μουσικοί μπορούν να δώσουν, αραιά και πού, παραδείγματα ζωής.


Παναγιώτης Παπαϊωάννου