Σκέψου να έχεις καβαλήσει ηλικιακά τα 70 και βάλε, να έχεις φάει όλη σου τη ζωή στη σκηνή, σε περιοδείες και στο δρόμο, παράλληλα να ηχογραφείς δίσκους από την δεκαετία του ’60 και να έρχεσαι εν έτει 2015 και να κυκλοφορείς τέτοια δισκάρα!!!
Η εισαγωγή και λόγος ανήκει δικαιωματικά στον υπέροχο καναδό Randy Bachman, με χιλιάδες μουσικά ένσημα στο ενεργητικό του κυρίως με τους The Guess Who και τους Bachman–Turner Overdrive
και ευτυχώς άφησε σπουδαία κληρονομιά με δεκάδες αθάνατες ροκ συνθέσεις
για τι νέες γενιές που πρέπει επειγόντως ο Dave Grohl που ειδικεύεται
τελευταία στην παρελθοντολογία να τις επαναφέρει και να τις
υπενθυμίσει στο νεανικό ροκ κοινό.
Ακούγοντας λοιπόν το “Heavy Blues” έπαθα κυριολεκτικά σοκ με την δυναμική, την ενέργεια, το πάθος, την εκτελεστική δεινότητα και την αγριεμένη hard ροκιά που εκπέμπει όλος ο δίσκος και αυτό το συνειδητοποιείς με το ξεκίνημα και με το εκπληκτικό “The Edge” που θυμίζει έντονα τους λατρεμένους Who αλλά και τους Β.Τ.Ο.
Το πιο σημαντικό κομμάτι στο άλμπουμ είναι οι πολλές και ποιοτικές συνεργασίες, που υπάρχουν, αρχίζοντας με το βαρύ και ασήκωτο “Ton Of Bricks” (θυμίζει αρκετά B.O.C) όπου στην κιθάρα συναντάμε τον εξαιρετικό μουσικό Scott Holiday από τους νέους ροκ ήρωες, Rival Sons.
Η πανδαισία συνεχίζεται με το ισοπεδωτικό “Bad Child” με την κιθάρα του Joe Bonamassa να βρίσκεται σε εκρηκτική κατάσταση και ακολουθεί το μεθυστικό “Little Girl Lost” με την συμμετοχή του άλλου γερόλυκου Neil Young με συνέπεια να ξυπνούν μνήμες από το ιστορικό παρελθόν των ’60s και των '70s ενώ το “Oh My Lord” με τον Robert Randolph να παίζει την pedal steel κιθάρα πετυχαίνει και δίνει ξεχωριστό χρώμα στη συγκεκριμένη σύνθεση και σε αυτό βοηθά η σαγηνευτική ερμηνεία του R.Bachman.
Στο επόμενο τραγούδι , το “Confessin' To The Devil” συμμετέχει ο μακαρίτης Jeff Healey και η rock ‘n’ roll διάθεση είναι έντονη αλλά και συνάμα συγκινητική. Το ομότιτλο κομμάτι είναι ένας πραγματικός heavy rock ύμνος, όπου εδώ η συνεργασία με τον Peter Frampton και τα σολάρισματα είναι επιβλητικά και κάνει τούτο το άλμπουμ απαραίτητο για όσους υποστηρίζουν ότι ακούει και αγαπά αυτή την μουσική.
Το “Wild Texas Ride” δεν περιλαμβάνει κάποιο συμμετέχοντα έκπληξη, και το ροκάρισμα είναι ατελείωτο ενώ η καταιγίδα συνεχίζεται με το ορμητικό “Please Come To Paris” και τον καναδό συνθέτη και τραγουδιστή Luke Doucet να δίνει το alternative χρώμα του άλμπουμ χωρίς να μας ξενερώσει αφού τα κιθαριστικά τάστα έχουν πάρει κυριολεκτικά φωτιά… και αυτή σβήνει με το ήσυχο “We Need To Talk”.
Η παραγωγή είναι made in: Kevin Shirley (Journey, Mr. Big), οπότε καταλαβαίνετε ότι όλα είναι σε τέλεια μορφή ενώ η άλλη ευχάριστη έκπληξη είναι ότι οι μουσικές κολώνες του καναδού καλλιτέχνη τις αποτελούν δύο θηλυκά, η Dale Anne Brendan στα drums και η Anna Ruddick στο μπάσο.
Εν κατακλείδι θα πω ότι: Ο Randy Bachman δείχνει αστείρευτος και ανεξάντλητος έστω και αν διανύει την έβδομη δεκαετία της ζωής του, έστω και αν υποστηρίζει ότι αυτή η κυκλοφορία είναι και η τελευταία του... Εμείς δεν τον πιστεύουμε… αλλά και έτσι να είναι χαλάλι του, διότι κλείνει μία πορεία με ένα πραγματικό έπος!
Φώτης Μελέτης
Ακούγοντας λοιπόν το “Heavy Blues” έπαθα κυριολεκτικά σοκ με την δυναμική, την ενέργεια, το πάθος, την εκτελεστική δεινότητα και την αγριεμένη hard ροκιά που εκπέμπει όλος ο δίσκος και αυτό το συνειδητοποιείς με το ξεκίνημα και με το εκπληκτικό “The Edge” που θυμίζει έντονα τους λατρεμένους Who αλλά και τους Β.Τ.Ο.
Το πιο σημαντικό κομμάτι στο άλμπουμ είναι οι πολλές και ποιοτικές συνεργασίες, που υπάρχουν, αρχίζοντας με το βαρύ και ασήκωτο “Ton Of Bricks” (θυμίζει αρκετά B.O.C) όπου στην κιθάρα συναντάμε τον εξαιρετικό μουσικό Scott Holiday από τους νέους ροκ ήρωες, Rival Sons.
Η πανδαισία συνεχίζεται με το ισοπεδωτικό “Bad Child” με την κιθάρα του Joe Bonamassa να βρίσκεται σε εκρηκτική κατάσταση και ακολουθεί το μεθυστικό “Little Girl Lost” με την συμμετοχή του άλλου γερόλυκου Neil Young με συνέπεια να ξυπνούν μνήμες από το ιστορικό παρελθόν των ’60s και των '70s ενώ το “Oh My Lord” με τον Robert Randolph να παίζει την pedal steel κιθάρα πετυχαίνει και δίνει ξεχωριστό χρώμα στη συγκεκριμένη σύνθεση και σε αυτό βοηθά η σαγηνευτική ερμηνεία του R.Bachman.
Στο επόμενο τραγούδι , το “Confessin' To The Devil” συμμετέχει ο μακαρίτης Jeff Healey και η rock ‘n’ roll διάθεση είναι έντονη αλλά και συνάμα συγκινητική. Το ομότιτλο κομμάτι είναι ένας πραγματικός heavy rock ύμνος, όπου εδώ η συνεργασία με τον Peter Frampton και τα σολάρισματα είναι επιβλητικά και κάνει τούτο το άλμπουμ απαραίτητο για όσους υποστηρίζουν ότι ακούει και αγαπά αυτή την μουσική.
Το “Wild Texas Ride” δεν περιλαμβάνει κάποιο συμμετέχοντα έκπληξη, και το ροκάρισμα είναι ατελείωτο ενώ η καταιγίδα συνεχίζεται με το ορμητικό “Please Come To Paris” και τον καναδό συνθέτη και τραγουδιστή Luke Doucet να δίνει το alternative χρώμα του άλμπουμ χωρίς να μας ξενερώσει αφού τα κιθαριστικά τάστα έχουν πάρει κυριολεκτικά φωτιά… και αυτή σβήνει με το ήσυχο “We Need To Talk”.
Η παραγωγή είναι made in: Kevin Shirley (Journey, Mr. Big), οπότε καταλαβαίνετε ότι όλα είναι σε τέλεια μορφή ενώ η άλλη ευχάριστη έκπληξη είναι ότι οι μουσικές κολώνες του καναδού καλλιτέχνη τις αποτελούν δύο θηλυκά, η Dale Anne Brendan στα drums και η Anna Ruddick στο μπάσο.
Εν κατακλείδι θα πω ότι: Ο Randy Bachman δείχνει αστείρευτος και ανεξάντλητος έστω και αν διανύει την έβδομη δεκαετία της ζωής του, έστω και αν υποστηρίζει ότι αυτή η κυκλοφορία είναι και η τελευταία του... Εμείς δεν τον πιστεύουμε… αλλά και έτσι να είναι χαλάλι του, διότι κλείνει μία πορεία με ένα πραγματικό έπος!
Φώτης Μελέτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.