Εντυπώσεις από τη συναυλία των DEEP PURPLE & Β.Παπακωνσταντίνου στην Αθήνα

Οδηγώντας προς το “κλειστό”, ελάχιστα αξιοποιούμενο και παραμελημένο, ολυμπιακό έργο, Γήπεδο Μπάσκετ Ελληνικού για να παρακολουθήσω τους πολυαγαπημένους Deep Purple σκεπτόμουν: τους έχω δει μία ντουζίνα περίπου φορές σε Ελλάδα και εξωτερικό, έχω δηλώσει παρών στους διάφορους μετασχηματισμούς που οι καταστάσεις επέβαλλαν από την εμφάνιση τον Σεπτέμβρη του 1991 στο γήπεδο της Λεωφόρου με τον “θείο” , Ritchie Blackmore να σπάει την κιθάρα του και τον Joe Lynn Turner να τραγουδά ακόμα και μία “στροφή’’ από το "Child in Time". Tαξίδεψα στο Ισραήλ λόγω κεκτημένης ταχύτητας και παρακολούθησα το show στο Τελ Αβίβ στην Στουτγάρδη στη θρυλική Schleyerhalle , σε ένα από τα τελευταία show του Ritchie το 1993. H συνέχεια ήταν ενδιαφέρουσα, όταν η μπάντα “νοίκιασε’’ για μερικές εμφανίσεις τον βιρτουόζο Joe Satriani και ήταν η σειρά της Μαδρίτης και του Palau Dels Esports το 1994.Tο 2002 μπροστά σε ένα συγκινησιακά φορτισμένο κοινό αποχαιρετίσαμε τον γίγαντα των πλήκτρων Jon Lord στο μουντό Ipswich και τον Ιούλιο του 2009 και στο Terra Vibe σε μία διεκπαιρεωτική εμφάνιση της μπάντας λόγω ενός καταβεβλημένου την ημέρα εκείνη Ian Gillan. Άρα, φανταζόμουν ότι η αντικατάσταση του Roger Glover για τα γεννητούρια της οικογένειας, με τον Nick Fyffe των Jamiroquai, δε θα με “ξένιζε’’ ιδιαίτερα….

Πραγματικά, ο συναυλιακός χώρος ήταν μισογεμάτος από οπαδούς κάθε ηλικίας, οικογένειες και ο έλληνας rocker που είχε αναλάβει το “ζέσταμα’’, έβαλε -όπως κάνει εδώ και 3 δεκαετίες με συνέπεια κι επιτυχία – “φωτιά” στο χώρο με την εμφάνιση και τα κομμάτια του, τραγουδισμένα από την πλειονότητα των παρόντων. Το εναρκτήριο “Σφεντόνα”, οι κοινωνικοπολιτικές επιλογές κυρίως από τα: το “Φοβάμαι “, “Διαίρεση’’, τα ‘’Χαιρετίσματα’’, το “Χορεύω” που ακούγονται επίκαιρες όσο ποτέ μετά από 28-30 χρόνια και το καλοδεχούμενο intermezzo με διασκευές μεταλικές τραγουδισμένες από την ντράμερ Τάνια Κικίδη (εξαιρετική φωνή), Thunderstruck από AC/DC , Nightmare( MSG), Sebastian από Steve Harley & Cockney Rebel με μοιρασμένους στίχους αγγλικά-ελληνικά έδωσαν άλλο τόνο στο πλέον γεμάτο γήπεδο. Το “κερασάκι στην τούρτα” ήταν το “Ελλάς” και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου χαιρέτησε με τον μοναδικό του τρόπο την σκηνή ενώ από τα ηχεία ακουγόταν επιλογές classic rock , ώσπου τα φώτα έσβησαν και ο γνωστός ήχος του εναρκτήριου intro του Highway Star ξεσήκωσε και πάλι την κερκίδα. Πολλοί κατηγορούν την μπάντα ότι τριγυρίζει τον κόσμο συναυλιακά, παρουσιάζοντας ένα best of show σε στυλ cabaret για να διεκπεραιώσει τις υποχρεώσεις της και να κάνει πράξη την ρήση του Jon Lord :’’one more day,one more dollar’’. Όμως μουσικά οι πολυεξασκημένοι D.P. ήδη της ηλικίας των –ήντα βάζουν σε πολλούς νεώτερους τα γυαλιά. Άλλωστε με τα τραγούδια τους οι Purple χρειάζονται τουλάχιστον μία τετράδα cd’s για να χωρέσει τα καλύτερα τους και πάλι κάποιοι θα είναι παραπονεμένοι. Ακολούθησε μια μίξη παλαιών και νέων με καλοδεχούμενες εκπλήξεις το Almost Human από το αρκετά υποτιμημένο Abandon και το Hard Lovin’ Man από το In Rock. Τα υπόλοιπα: από το τελευταίο τους μουσικό δημιούργημα (...και είναι καιρός για νέα κυκλοφορία) το Rapture Of The Deep με το ανατολίτικο άκουσμα, ικανοποιητική δόση από Machine Head και σκόρπιες πινελιές από τα υπόλοιπα της περιόδου Gillan . Το γιατί έχει συζητηθεί και αναλυθεί… αλλού δια πολλών και η επανάληψη είναι κουραστική και μάταιη. Όπως το When A Blind Man Cries που ο Ritchie αρνούνταν πεισματικά να το εντάξει στα set list, έγινε και το καθιερωμένο “παιχνίδισμα” εναλλαγής φωνή-κιθάρα στο Strange Kind Of Woman, σαφώς μικρότερης έντασης και διάρκειας (περνάνε τα χρόνια), ενώ τα σόλο του Steve Morse στα Contact Lost και Well Dressed Guitar έγιναν ευμενώς δεκτά από την πλειονότητα των παρευρισκομένων στα σόλο του. Ο Don Airey ακριβής με περάσματα κλασικής που έγιναν κι αυτά δεκτά με ενθουσιασμό για να έχουμε μεγαλοπρεπέστατη είσοδο ενός τραγουδιού που είναι ίσως το γνωστότερο της περιόδου της επανένωσης το 1985, το Perfect Strangers. Καπάκι το έξοχο Space Truckin για κλείσει το πρώτο μέρος με το all time hit που σύμφωνα με το Guinness είναι το περισσότερο παιγμένο από κιθαρίστες ,με τα απλούστατα ακόρντα και το ευφυές ριφ του Ritchie Blackmore, το Smoke On The Water, που ενώθηκε με την κλασική παρουσίαση από τον Steve Morse και τα γνωστά πρώτα μέτρα από ροκ ριφάκια….κράτησαν για το encore τα αγαπημένα Hush και το Black Night που έκλεισαν τη βραδιά. Ο Nick Fyffe με εμφάνιση 70’ς, καλοπροπονημένος κάλυψε την απουσία του Roger Glover (μου έλειψε η χαμογελαστή φατσούλα του) ενώ ο μοναδικός πλέον από τα ιδρυτικά μέλη Ian Paice έδειξε ότι με απλότητα και χωρίς περιττά, χτίζεις τον όγκο στα τύμπανα. Καλύτερος φωνητικά από την τελευταία εν Ελλάδι εμφάνιση ήταν και ο Ι. Gillan σε μία συναυλία που μπορεί να μην “κατέβασε φωτιά από τους ουρανούς” αλλά ο κόσμος που παραστάθηκε έφυγε ικανοποιημένος και διασκέδασε. Και όπως λένε κι οι “Purple The Battle Rages On….”

Νότης Γκιλλανίδης