Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Μεταξιένες μελωδίες από τους GIUFFRIA

Aναδημοσίευση από το WWW.ROCKWAY.GR
Η περιπέτεια των Giuffria αρχίζει στις αρχές της δεκαετίας του΄80 όταν ορι­στι­κο­ποιή­θηκε το τέλος των θρυ­λι­κών ΑNGEL και ο κημπορνήστας και συνθέτης τους Gregg Giuffria α­πο­φά­σι­σε να δημιουργήσει το δικό του σχήμα που έμελλε να έφερε και το όνομα του.
Το γκρουπ αποτελείτο από τους David Glen Eisley (φωνητικά), Graig Goldy (κιθάρα) από τους Rough Cutt, Chuck Wright (μπάσο), Αlan Krigger (τύμπανα) και φυσικά από τον Gregg Giuffria στα πλήκτρα. Η νέα ελπιδοφόρα μπάντα ύστερα από πολλές επαφές που είχε με διάφορες δισκογραφικές εταιρίες κατάφερε μέσω της MCA το 1984 να κυκλοφορήσει το ομότιτλο ντεμπούτο της άλμπουμ.
H επιλογή του David Glen Eisley (Dirty White Boy) είχε αρκετό σασπένς αφού έγινε ανάμεσα σε 120 ενδιαφερόμενους και το κυριότερο γεγονός ήταν ότι ο David Glen Eisley έπρεπε να εγκαταλείψει την επαγγελματική ομάδα του μπειζμπολ των Giants του Σαν Φρανζίσκο!!!
Το άλμπουμ περιέχει γερές δόσεις σφιχτοδεμένου aor, φοβερές αρμονίες, έξυπνες εναλλαγές σε prog και pomp rock ενορχηστρώσεις και φυσικά την εκπληκτική φωνή του David Glen Eisley να προσθέτει αρκετό πάθος σε όλα τραγούδια. Χαρακτηριστικό είναι το εκπληκτικό τραγούδι “Don’t Tear me Down” όπου η απίστευτη κιθαριστική τεχνική του Graig Goldy συνδυάζεται τέλεια με τα επικά κήμπορντς του ηγέτη των
Giuffria.
H μελωδική διάθεση του παρθενικού δίσκου των Giuffria επιβραβεύτηκε αρκετά καλά εκείνη την εποχή για πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα α­φού πέτυχε να φτάσει μέχρι το Νο 26 των αμερικάνικων τσαρτ και τα τραγούδια “Call to the Heart” και “Lonely in Love” σκαρφάλωσαν και αυτά στους καταλόγους επιτυχιών του Billboard. Την παραγωγή ανέλαβε ένας μαιτρ του είδους ο Andy Johns (Free, Television, MSG, Cinderella) και κατόρθωσε να δώσει ένα επιπλέον δυναμισμό στον ήχο του γκρουπ. Η μουσική των Giuffria χαρακτηρίστηκε από την εταιρία τους “cinema rock” με εμπορικές και ευκολομνημόνευτες μελωδίες τους.
Μάλιστα είχαν εντυπωσιάσει οι Giuffria τους οπαδούς του melodic hard rock τόσο πολύ όπου σε μία περιοδεία που ακολούθησε και άνοιγαν τις συναυλίες των Deep Purple ανάγκασαν τον «ζηλιάρη» R.Blackmore να περικόψει το show τους από 45 λεπτά σε 25 λεπτά σε σημείο να τους απαγορέψει να κάνουν encore και σόλα!
Εν τω μεταξύ το γκρουπ συμμετέχει στη ταινία “Gotcha” (1985) με τα τραγούδια “Never too Late” και “Say it ain’t True”.
Την μεθεπόμενη χρονιά το 1986 και με σημαντικές αλλαγές στην σύνθεση τους οι Giuffria κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους άλμπουμ “
Silk and Steel”.
O κιθαρίστας Graig Goldy έφυγε για τη μπάντα του Dio και ο μπασίστας Chuck Wright επέστρεψε στους Quiet Riot και την θέση τους πήραν οι Lanny Cordola και David Sikes αντίστοιχα.
Στο “Silk and Steel” ο προσανατολισμός των συνθέσεων είναι σε καθαρά πιο mainstream λογική με το ύφος να φέρνει σε πολλά σημεία από Journey και να αποφεύγονται τα pomp-rock στοιχεία που χαρακτήριζαν έντονα το πρώτο άλμπουμ.
H μπάντα καταφέρνει και αιφνιδιάζει τους οπαδούς της διασκευάζοντας το “I Must Be Dreaming” του Willy DeVille ενός συνθέτη και μουσικού που δεν έχει καμία σχέση με το aor. Άλλα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το τρομερό “Lethal Lover”, “Radio” , “Tell it Like It Is” ,“No Escape” ενώ υπάρχει και σαν bonus track το μελωδικότατο “Say it Ain’t True” από την ταινία “Gotcha!”.
Στα τσαρτ το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν πήγε ψηλά (Νο 80) ενώ οι συναυλίες που δόθηκαν δεν είχαν και την καλύτερη συμμετοχή από το κοινό. Η μπάντα τις επόμενες χρονιές δούλεψε πάνω σε νέο υλικό που όμως δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα με συνέπεια μετά από λίγο καιρό να διαλυθεί και στη συνέχεια από τις στάχτες της να γεννηθούν οι εκπληκτικοί House of Lords.

Φώτης Μελέτης

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

THE SHADOW THEORY: “Behind The Black Veil”

Ο Devon Graves της alternative metal (κατά τον δημιουργό της) μπάντας των Deadsoul Tribe, έδωσε τη θέση του στον Buddy Lackey των μυθικών Psychotic Waltz…
Επιτέλους, με άξιους μουσικούς στο πλευρό του και συνθετικές βοήθειες που αναδεικνύουν τις ερμηνείες του, ο Devon μας παραδίδει ένα πραγματικά σημαντικό άλμπουμ στον χώρο του κορεσμένου και αποπροσανατολισμένου πλέον, progressive metal. Mε ένα concept που η “ανοιχτόμυαλη” progressive στοά θεωρούσε κλισέ, έρχεται και βάζει τα γυαλιά σε επίδοξους συνθέτες με μαθηματικές κλίμακες και παρτιτούρες γεμάτες μελάνι. Μια ιστορία φαντασμάτων, χαμένη ανάμεσα σε όνειρα και εφιάλτες, ενδεδυμένη με το ταλέντο του Έλληνα Demi Scott (πλήκτρα), του Arne Schuppner (κιθάρα) και μιας rhythm section αποτελούμενης από τον Kristoffer Gildenlow (ex-Pain Of Salvation) και τον Johanne James (Threshold), που άλλοτε γεμίζει και άλλοτε δίνει χώρους για τις “αναπνοές” του ηγέτη της Θεωρίας της Σκιάς,
Devon Graves.
Τα καλά στοιχεία του prog rock των 70s αναμειγνύονται με κλασσικόμορφες metal φόρμες, κρατώντας το όποιο συναισθηματικό μέρος μπορεί να προσφέρει το progressive και απορρίπτοντας το υπερτεχνικό κομμάτι. Σε όλα αυτά, υπάρχει έντονο και το κινηματογραφικό στοιχείο, με χαρακτηριστικότερο το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ “A Symphony Of Shadows”, το οποίο θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιο musical του Tim Burton, καθιστώντας και τον Danny Elfman ως επιρροή στη Σκιά.
Tα πάντα είναι εδώ, από το καταπληκτικό εναρκτήριο “I Open Up My Eyes”, στα riff του “The Sound Of Flies”, τις απανταχού διάσπαρτες μελωδίες, το φάντασμα του Ian Anderson, την majestic ατμόσφαιρα του “Sleepwalking”, όλα έχουν τον σκοπό τους και εξυπηρετούν απόλυτα το concept. Μέχρι να μας παραδώσει ο King Diamond τη νέα του ιστορία και οι επανασυνδεδεμένοι Psychotic Waltz ίσως κάποιο άλμπουμ, το “Behind The Black Veil” θα ρίχνει τη σκιά του επάνω μας…
Ανδρέας Ανδρέου (www.rockway.gr)

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Μην χάσετε το εορταστικό Party του Rοckway.gr

Το Rockway.gr έκλεισε δύο χρόνια ζωής και αποφασίσαμε να το γιορτάσουμε μαζί σας με ένα "καυτό" Rockway party!!!
Την Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου στον άνετο χώρο του BAT CITY (Λ. Αλεξάνδρας 11, Αθήνα) παρέα με τους τρομερούς False Metal και τους φοβερούς Phase Reverse θα πραγματοποιηθεί ένα εκρηκτικό live show για χάριν των αναγνωστών και φίλων του Rockway.gr.
Στη συνέχεια θα αναλάβουν τo ρόλο του dj οι συντάκτες του Rockway.gr και θα παίξουν τα πιο rock τραγούδια του πλανήτη για να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, και να διασκεδάσουμε μέχρι τελικής πτώσεως με τα κομμάτια που αγαπήσαμε .
Οι εκπλήξεις θα συνεχιστούν κατά την διάρκεια της βραδιάς όπου αναμένεται να είναι άκρως ενδιαφέρουσες.
Για αυτό λοιπόν μην χάσετε με τίποτα το party του Rockway.gr!!!
Είσοδος: 8 ευρώ με Μπύρα.
Ώρα Έναρξης: 22.00

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

VEGA - "Kiss of Life"

Όταν άκουσα το τραγούδι “Kiss of Life” από το promo που έστειλε η Frontiers πραγματικά έπαθα την πλάκα μου.
Είχα αρκετούς μήνες να νιώσω την μαγεία ενός νέου τραγουδιού και τούτοι εδώ οι τύποι από το Ηνωμένο Βασίλειο πέτυχαν να φτιάξουν με το ντεμπούτο τους album ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό μελωδικό δίσκο που δεν επαναλαμβάνει τα τετριμμένα aor και τα προβλεπόμενα melodic ρεφρέν.
Βέβαια εκτός του αρχικού ενθουσιασμού υπήρχε και η επιφύλαξη για το τι θα άκουγα στη συνέχεια. Ευτυχώς οι VEGA δεν με απογοήτευσαν και δημιούργησαν ένα μικρό αριστούργημα. Η μπάντα έχει βάλει στο μίξερ Bon Jovi και Loverboy, αρκετό Βρετανικό aor (FM, Shy, Strangeways) και στοιχεία από γκρουπ του ύφους όπως οι Killers,Ultravox και U2.
Τα φωνητικά του τρομερού Nick Workman (Κick, Eden) μπορεί να σας φέρνουν στο μυαλό κάμποσους melodic τραγουδιστές όμως σίγουρα θα σας θυμίσει τον Bono (U2) ενώ κάποιοι θα διακρίνετε επιρροές από τον Bruce Dickinson και τον James LaBrie. Ο Nick Workman είναι λοιπόν το δυνατό όπλο του γκρουπ αφού ο τύπος ζωγραφίζει κυριολεκτικά και κατορθώνει από την μία να σε απογειώνει (ειδικά στα “Starting at The Sun” και “Sos”), από την άλλη να σε πορώνει (“One Of Kind” και “Heart of Glass”) στη συνέχεια να σε ανατριχιάζει με την απίστευτη μπαλάντα “To Young For Wings” (υποδειγματική ερμηνεία) αλλά και να σε καθηλώνει με κομμάτια όπως τα (“Αnother” και “Kiss of Life”).

Είμαι τόσο ενθουσιασμένος με αυτό το άλμπουμ που δεν θέλω να σας ζαλίσω άλλο απλά πιστεύω πως το “Kiss of Life” περιέχει συναρπαστικές μελωδίες, γοητευτικούς ρυθμούς, ουράνια ρεφρέν, μοναδικό πάθος και δημιουργική ένταση από μία μπάντα που με το “καλημέρα” προσφέρει δώδεκα εξαιρετικά δείγματα δουλειάς. Νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα να αναδειχτεί μία νέα ξεχωριστή aor μπάντα που βγάζει ψυχή και έμπνευση….

Φώτης Μελέτης (www.rockway.gr )

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Oι Pretty Maids εξομολογούνται...στο Rockway.gr


Aναδημοσίευση από το http://www.rockway.gr/

Η μέρα, οπόταν είχε προγραμματιστεί η συνέντευξη, ομολογουμένως δεν με βοήθησε καθόλου. Η βροχή είχε κάνει την κίνηση στο κέντρο της Αθήνας ανυπόφορη και η ώρα του interview έφτανε επικίνδυνα, ενώ απείχα αρκετά από το ξενοδοχείο που θα γινόταν το ραντεβού.
Περιττό να πω ότι όλα αυτά μου πρόσθεταν ένα επιπλέον άγχος στο ήδη υπάρχον, μιας και θα έπαιρνα συνέντευξη από κάποιον που τυχαίνει να είναι ένας από τους αγαπημένους μου ερμηνευτές (δεν είναι τυχαίο που δεν τον αναφέρω ως τραγουδιστή)! Ευτυχώς με το που τον αντίκρισα και του έσφιξα το χέρι όλα τα άγχη χάθηκαν ως διά μαγείας! Πόσο βοηθάει τελικά όταν έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο με θετική ενέργεια
...
Κυρίες και κύριοι, σας δίνω τον κ. Ronnie Atkins!

Καλημέρα, Ronnie. Είμαι η Σοφία από το Rockway magazine. Χαίρομαι τόσο που σε γνωρίζω!
Καλημέρα, Σοφία. Κι εγώ το ίδιο!
Κατ' αρχάς μίλησέ μου λίγο για το καινούργιο άλμπουμ (σ.σ. Pandemonium).
Εμ, το καινούργιο άλμπουμ... Είναι καλό!!!
(σ.σ. γέλια) Το ξέρω!
Είμαι πολύ χαρούμενος μ' αυτό, όλοι στη μπάντα είναι πραγματικά χαρούμενοι μ' αυτό το άλμπουμ. Νομίζω ότι είναι ότι καλύτερο έχουμε κάνει πιθανότατα μέσα σε 20 χρόνια, ή κάτι τέτοιο, ξέρεις, λοιπόν, είναι πολύ φρέσκο, παρότι είναι ένα τυπικό Pretty Maids άλμπουμ, έχει τη μελωδική χροιά και την πιο heavy αίσθηση. Νομίζω ότι αντιπροσωπεύει τη Pretty Maids μπάντα πολύ καλά, με τον ήχο του 2010 όμως. Υπήρχε πολύ κέφι όταν το φτιάχναμε, ξέρεις. Βασικά τέλειωσε πολύ γρήγορα, γράφτηκε μέσα σε 12-14 μέρες ή κάτι τέτοιο και πήγαμε κατευθείαν για ηχογράφηση μετά, κάτι το οποίο δεν είναι συνηθισμένο γι' αυτή τη μπάντα. Φυσιολογικά εγώ και ο Kenny (σ.σ. Hammer- κιθάρα) χα­σο­με­ρά­με πει­ρα­μα­τι­ζό­με­νοι με τα τραγούδια, κάνοντας τη βασική κιθαριστική δουλειά. Ενώ αυτό σχεδόν γράφτηκε κατά τη διάρκεια των pre- rehearsals το περισσότερο, τώρα το "Little Drops of Heaven" ήταν παλιό κομμάτι βασικά, τα υπόλοιπα όμως ήταν όλα καινούργια. Στην πραγματικότητα υπήρχε ένα κομμάτι, ονόματι "Cielo Drive", το οποίο ξεκίνησε το άλμπουμ, το κάναμε πρόβα το περασμένο καλοκαίρι όταν κάναμε πρόβες για μερικά φεστιβάλ. Γράψαμε αυτό το τραγούδι λοιπόν και ξέρεις, πάντα υπάρχει ένα τραγούδι που δίνει ώθηση σ' ένα άλμπουμ. Σ' αυτή την περίπτωση αυτό ήταν το "Cielo Drive".
Τι γίνεται με τους στίχους και τη μουσική; Ποιος τα γράφει αυτά;
Εγώ γράφω τους στίχους και εγώ μαζί με τον Kenny τη μουσική.
Πότε και πώς πήρες αρχικά την απόφαση να γίνεις τραγουδιστής;
Νομίζω πως τραγουδούσα από τότε που ήμουν παιδί, από 10 χρονών. Πάντα ήμουν αυτός που τραγουδούσε στο σχολείο και στις εκκλησίες και τα σχετικά, ξέρεις. Μεγάλωσα με όλο το glam περιεχόμενο, τους Sweet, τους Slade, τους T. Rex και όλους αυτούς, ξέρεις. Βασικά εκείνοι ήταν που με έκαναν να θέλω να γίνω τραγουδιστής. Νομίζω ότι το πρώτο μου πραγματικά μεγάλο είδωλο ήταν ο Brian Connolly των Sweet, ξέρεις. Μετά ασχολήθηκα με τους Deep Purple, Zeppelin, Black Sabbath και όλους αυτούς. Πάντα ήθελα να λέω τραγούδια. Οι άνθρωποι με ρωτάνε μερικές φορές, γιατί συνεχίζεις και ασχολείσαι μ' αυτό για 29η χρονιά; Λοιπόν, λέω, το θεωρώ προνόμιό μου, ξέρεις, να ζω το παιδικό μου όνειρο.
Ποιοι ήταν οι καλλιτέχνες που σε επηρέασαν περισσότερο;
Είναι πολλοί, όπως προανέφερα, πιθανότατα, εφόσον μιλάς για μουσική, έχω εμπνευστεί από τα πάντα, από τους Beatles μέχρι τους Black Sabbath, πραγματικά. Είμαι πολύ ανοιχτός, μ' αρέσει η ποικιλία στα μουσικά μου γούστα, μ' αρέσουν όλα τα είδη μουσικής. Όχι η jazz ή το hip-hop ή παρόμοια ακούσματα αλλά για μένα ένα καλό τραγούδι είναι ένα καλό τραγούδι, ξέρεις. Και πιστεύω ότι σαν μπάντα ήμασταν πάρα πολύ εμπνευσμένοι από μπάντες όπως οι Sabbath, Purple, Thin Lizzy και παρόμοιες, οι Kiss.
Ονόμασε μερικούς καλλιτέχνες που θα ήθελες οι Pretty Maids να τζαμάρουν μαζί τους, αν εξαρτιόταν από σένα, άσχετα αν είναι ακόμα εν ζωή ή όχι.
Χμμμμ, οι Beatles, οι Led Zeppelin... Είπες να τζαμάρω μ' αυτούς, ε; Δεν ξέρω, (σ.σ. γέλια) δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό (σ.σ. πώς γίνεται να μην το έχει σκεφτεί; αναρωτιέμαι!) αλλά πάντα σκεφτόμουν ότι θα είχε πλάκα να παίξει κάποιος με μερικές μπάντες που συνήθιζε να ειδωλοποιεί, ξέρεις, όπως οι Beatles, οι Led Zeppelin και οι Black Sabbath.
Αν σε κάποια στιγμή μπορούσες -και φυσικά ήθελες- να κάνεις ένα ντουέτο με μια τραγουδίστρια ή έναν τραγουδιστή, ποια ή ποιον θα διάλεγες;
Τον John Lennon.
Ναι; Γιατί;
(σ.σ. γέλια) Ναι, δεν ξέρω... (σ.σ. σκέφτεται) τη Faith Hill; Είναι όμορφη! (σ.σ. εδώ έπιασα λαβράκι!)
Faith Hill; Ουάου! Αλήθεια; Σ' αρέσει η country;
Shania Twain; Ναι, κάτι τέτοιο!
Μ' αρέσει κι εμένα η country.
Ναι; Μ' αρέσει η Faith Hill, πολύ!
Ονόμασε τις αγαπημένες σου μπάντες, αγαπημένους τραγουδιστές, κιθαρίστες.
Πιστεύω ότι η πιο αγαπημένη μου μπάντα θα πρέπει να είναι οι Led Zeppelin ή οι Black Sabbath και ο Robert Plant ήταν πάντα... τον είχα πάντα ως είδωλο, ήταν μεγάλοςτραγουδιστής. Μ' αρέσουν οι Deep Purple επίσης, ξέρεις. Εμ, ναι, αυτοί που είπα.
Άλλοι τραγουδιστές;
Ήμουν μεγάλος οπαδός του Robert Plant. Και του Ian Gillan επίσης. Ozzy Osbourne. Μ' αρέσει ο Ozzy γιατί παρότι δεν πιστεύω ότι είναι τεχνικά ιδιοφυής τραγουδιστής, είναι ένας καλός μελωδικός τραγουδιστής και έχει μια καλή φωνή γιατί κανείς δεν ακούγεται σ' αυτόν... Έχει μια πολύ χαρακτηριστική φωνή, ξέρεις. Επίσης ο Glenn Hughes (σ.σ. τώρα με έλιωσε, Pretty Maidsη αδυναμία μου!).
Κιθαρίστες;
Κιθαρίστες... Πιθανότατα θα έλεγα... Tony Iommi, λόγω των καταπληκτικών riffs που έχει κάνει (κάνει και τίποτα άλλο;) και οι Jimmy Page, Ritchie Blackmore.
Θα ήθελα να μοιραστείς τις σκέψεις σου μαζί μας για τον θάνατο του Dio τη στιγμή που άκουσες γι' αυτόν.
Ναι, ήξερα ότι ήταν άρρωστος και πιστεύω ότι είναι μεγάλη απώλεια. Ξέχασα να τον αναφέρω πριν, ήταν πιθανότατα ένας από τους τραγουδιστές που με ενέπνευσαν πιο πολύ, βασικά -για να είμαι ειλικρινής- στις αρχές των 80's, και τον είδα λίγα χρόνια πριν, ήταν ακόμα ένας μεγάλος τραγουδιστής, ξέρεις. Τον συνάντησα κάνα δυο φορές, ένας gentleman, ένας πολύ καλός τύπος, μικροκαμωμένος αλλά με μια μεγάλη, δυνατή φωνή. Οπότε τι να πω; Είναι πάντα μεγάλη απώλεια όταν ένας καλός τραγουδιστής πεθαίνει.
Σου λείπουν τα 80's; Εννοώ πιστεύεις ότι τα πράγματα ήταν διαφορετικά τότε με κάποιον τρόπο;
Τα πράγματα ήταν όντως διαφορετικά για τη hard rock και τη heavy metal σκηνή γιατί υπήρχε μεγάλη εστίαση πάνω τους, ήταν σχεδόν της μόδας στα 80's. Μου λείπει η προσοχή από τα media και ήταν απλά καλές εποχές, ξέρεις, για το hard rock. Μπορούσες να κάνεις τα πάντα. Γι' αυτή τη μπάντα, τότε ήταν που είχαμε μερικές απ' τις μεγαλύτερες αναμνήσεις μας, όταν φτιάξαμε τα "Future World" και "Red, Hot & Heavy" άλμπουμ, τότε ήταν που είχαμε τις μεγαλύτερες επιτυχίες μας, ξέρεις. Και τότε ήταν που μπορούσες να πουλήσεις δίσκους. Σήμερα δεν πουλάς τίποτα, δεν πουλάς τίποτα σε σχέση με τα 80's γιατί η όλη σκηνή έχει αλλάξει πολύ.
Δεν νομίζεις ότι τότε ήταν λίγο πιο... -πώς να το πω;- αθώοι καιροί;
Έχεις δίκιο! Δεν ήταν τόσο σοβαροί όσο είναι σήμερα. Ήταν απλά καθαρό κέφι και καθαρή διασκέδαση στα 80's.
Δεν ήταν και τόσο επαγγελματικά τα πράγματα ίσως… Επαγγελματικά με την κακή έννοια του όρου.
Σωστά! Εγώ απλά λέω ότι ήταν τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Δεν ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα όπως είναι σήμερα, ξέρεις, αλλά ήταν και μια διαφορετική εποχή (νοσταλγική φωνή), όμως ναι, φυσικά και μου λείπουν τα 80's. Ήταν καθαρό γλέντι!
Και μένα μου λείπουν πολύ!!! Οk, περιέγραψέ μου μια τυπική Pretty Maids μέρα στον δρόμο.
Μία μέρα στον δρόμο... είναι 22 ώρες αναμονής και 2 ώρες παιξίματος...
Αναμονής;
Αυτή είναι μια τυπική μέρα αλλά βασικά αυτό κάνεις στον δρόμο, ξέρεις. Τώρα ξεκινάμε περιοδεία, σε 2 βδομάδες από τώρα έχουμε την ευρωπαϊκή περιοδεία, μένεις στο λεωφορείο, πηγαίνεις εκεί που είναι η συναυλία, τρως πρωινό, κάνεις τη συναυλία, φυσιολογικά μετά τη συναυλία πας πίσω στο λεωφορείο, παίρνεις έναν υπνάκο, βλέπεις ένα βίντεο ή κάτι τέτοιο.
Δεν το βρίσκεις όλο αυτό εξοντωτικό;
Ναι, είναι. Αλλά αυτό είναι μέρος του πακέτου, ξέρεις. Μερικές φορές θέλεις να βγεις έξω και να δεις... Μερικές μέρες που δεν δουλεύουμε βγαίνουμε έξω και βλέπουμε κάποια πράγματα, εξαρτάται από την πόλη όπου είμαστε, ξέρεις. Εννοώ γαμήθηκα στις ευρωπαϊκές περιοδείες τα τελευταία 30 χρόνια περίπου, εντάξει, το έκανα αυτό, πάμε γι' άλλα. Θα πάμε και θα κάνουμε συναυλίες, θα περάσουμε λίγη ώρα με τους οπαδούς μετά τις συναυλίες, θα χαιρετηθούμε, θα υπογράψουμε μερικά αυτόγραφα και θα βγάλουμε μερικές φωτογραφίες και τα σχετικά, αλλά βασικά υπάρχει πολλή αναμονή. Όμως εξακολουθούμε να το διασκεδάζουμε.
Είσαι υπομονετικός λοιπόν.
Πρέπει να είσαι υπομονετικός στο rock & roll γιατί υπάρχει πολλή αναμονή συνέχεια.
Σε ποια πόλη έχετε διασκεδάσει περισσότερο;
Δεν μπορώ να αναφέρω κάποια συγκεκριμένη πόλη. Υπήρξαν πολλές και δε μπορώ να ξεχωρίσω μόνο μία.
Ok. Μοιράσου μαζί μας το πιο αστείο ή παράξενο περιστατικό που συνέβη σε σένα ή/και στα άλλα μέλη της μπάντας κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης ή μιας συναυλίας.
Το πιο παράξενο πράγμα;
Ναι, ή το πιο αστείο.
Υπήρξαν επίσης πολλά (σ.σ. γέλια). Δεν μπορώ να θυμηθώ μια συγκεκριμένη συναυλία. Τίποτε δεν έρχεται στο μυαλό μου. (σ.σ. Έλα βρε Ronnie τώρα, ούτε ένα; Αχ, ου γαρ έρχεται μόνον... - εγώ πάντως προσπάθησα και αμαρτία δεν έχω!)
Αν δεν ήσουν ένας διάσημος τραγουδιστής, ποιος θα διάλεγες να ήσουν αντ' αυτού;
Δεν ξέρω τι θα ήθελα να ήμουν αντ' αυτού. Δεν θέλω να είμαι κάποιος άλλος παρά μόνον εγώ. Αυτό μου αρκεί.
Τίποτα δεύτερες σκέψεις, κάτι για το οποίο έχεις μετανιώσει;
Υπάρχουν πολλά για τα οποία έχουμε μετανιώσει σαν μπάντα, ξέρεις. Υπογράψαμε μερικά πολύ άσχημα συμβόλαια στις αρχές της καριέρας μας, όταν οικονομικά υπήρχε ακόμα ασάφεια, ξέρεις, αλλά έτσι είν' η ζωή, μαθαίνεις στην πράξη. Πάντα υπάρχουν λάθη. Πάντα υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσες να κάνεις καλύτερα, ξέρεις. Αλλά δεν τα σκέφτομαι πολύ αυτά γιατί δεν υπάρχει λόγος να το κάνω. Ό,τι έχει συμβεί, συνέβη, ξέρεις.
Τι θα έκανες διαφορετικά σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, αν είχες την ευκαιρία;
Αυτό που θα έκανα διαφορετικά θα ήταν να προσλάβω έναν καλό δικηγόρο όταν υπογράφαμε το πρώτο συμβόλαιο δίσκου. Σίγουρα αυτό θα ήταν.
Φαντάσου ότι είσαι έτοιμος να παραλάβεις ένα βραβείο Grammy ή κάτι παρόμοιο για λογαριασμό της μπάντας. Ποιους θα ευχαριστούσες γι' αυτό και τι θα τους έλεγες;
Αν ήταν να ευχαριστήσω κάποιον αυτή θα ήταν η μπάντα γιατί αυτή τα δημιουργεί όλα, ξέρεις.
Αν είχατε την ευκαιρία να διαλέξετε ένα όχι τόσο συνηθισμένο μέρος για να δώσετε μια συναυλία (π.χ. μια φυλακή ή ένα ψυχιατρείο) για ευεργετικούς λόγους ποιο νομίζεις ότι θα ήταν αυτό και γιατί;
Αν ήταν να παίξουμε σε μια φιλανθρωπική συναυλία πιθανότατα θα αναζητούσαμε κάτι για παιδιά με καρκίνο ή κάτι τέτοιο. Δεν το έχω σκεφτεί αλλά αν κάποιοι μου το ζητούσαν φαντάζομαι ότι κάτι τέτοιο θα κάναμε.
Κανένας δεν σας έχει ζητήσει κάτι παρόμοιο ποτέ;
Κάποιοι μας το έχουν ζητήσει για άλλους λόγους. Αλλά πρέπει να είναι κάτι που πραγματικά υποστηρίζεις και με το οποίο συμφωνείς. Γι' αυτό και το έχουμε κάνει πολύ σπάνια.
Αν είχες την ευκαιρία να ταξιδέψεις πίσω στον χρόνο, πού και πότε θα πήγαινες και γιατί;
Λοιπόν, αυτή είναι καλή ερώτηση. Πιθανότατα θα πήγαινα πίσω στα 30's και θα δολοφονούσα τον Αδόλφο Χίτλερ!
Αν σου ζητούσαν να δώσεις μια-δυο συμβουλές στους νέους μουσικούς που μόλις ξεκινάνε την καριέρα τους, τι θα τους έλεγες;
Περάστε πολύ χρόνο στις πρόβες, γράψτε κάποια καλά τραγούδια. Αυτό σε κάνει δυνατό και σε κάνει "δεμένο" (σ.σ. “γερό” εννοεί) και ΜΙΛΗΣΤΕ Μ' ΕΝΑΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟ πριν υπογράψετε το πρώτο σας συμβόλαιο!!!
(σ.σ. γέλια) Νάτος πάλι ο δικηγόρος!
Αυτή η δουλειά ήταν πάντα έτσι. Δεν είμαστε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι.
Υποθέτω ότι τώρα έχετε έναν καλό δικηγόρο.
Ας πούμε ότι πλέον δεν κάνουμε τίποτα χωρίς αυτόν.
Τι παίζει αυτές τις μέρες στο cd/mp3 player σου;
Αυτή τη στιγμή βασικά στο cd player μου στο σπίτι (Δανία) είναι το νέο άλμπουμ του Robert Plant "Band of Joy". Δεν το έχω ακούσει ακόμα αλλά το αγόρασα πριν φύγω για Ελλάδα. Αλλιώς ακούω περισσότερο ραδιόφωνο και τα σχετικά.
Άλλες νέες κυκλοφορίες που σου άρεσαν;
Η τελευταία που αγόρασα είναι του Robert Plant. Μου αρέσουν μπάντες όπως οι Shinedown, οι Sixx:A.M. και παρόμοιες.
Ναι, μου αρέσουν κι εμένα επίσης. Πες μου το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό καθώς ακούς τις παρακάτω λέξεις: Μουσική.
Η ιστορία της ζωής μου. Τη λατρεύω!
Μetal.
Ναι, απ' αυτό ζω (σ.σ. γέλια).
Επιτυχία.
Ναι, είναι υπέροχη. Είχαμε ε­πι­τυ­χία. Ήμασταν επιτυχημένοι και όχι και τόσο επιτυχημένοι. Ήταν μια πάνω, μια κάτω για 30 χρόνια όμως η επιτυχία είναι ένα καλό πράγμα.
Ευτυχία.
Είμαι ευτυχισμένος (σ.σ. να­ζιά­ρι­κα)!
Διασημότητα.
Είμαι διάσημος (σ.σ. πιο να­ζιά­ρι­κα)!!! Διασημότητα, λοι­πόν αυτό πάει με την ε­πι­τυ­χία, ξέρεις. Δεν είσαι υποχρεωτικά ευτυχισμένος επειδή είσαι και διάσημος πιστεύω. Αλλά η ουσία είναι ότι αν μπορείς να τα συνδυάσεις αυτά τα δύο τότε τα πράγματα είναι πραγματικά καλά.
Το ξέρω... Φύση.
Θα έπρεπε να φροντίζουμε τη φύση μας. Τη Μητέρα Γη! Αγάπη.
Ωραία! Αγάπη, αγάπη, αγάπη... Είμαι παντρεμένος (σ.σ. γέλια, άσχετο λέω εγώ).
Θεός.
Θεός; Είμαι χριστιανός. Πιστεύω στον Θεό βασικά. Δεν ξέρω σε τι ακριβώς πιστεύω αλλά είναι κάτι που κατά κάποιον τρόπο με προστατεύει, κάτι στο οποίο βασίζομαι πάνω του, μου δίνει δύναμη.
Κι εμένα το ίδιο... Pretty Maids.
Η ιστορία της ζωής μου. Καθαρή διασκέδαση, 30 χρόνια rock & roll και καθαρού γλεντιού. Ακόμα συνεχίζω να διασκεδάζω.
Ok, νομίζω ότι τελειώσαμε.
Ναι; Αυτό ήταν; (σ.σ. μήπως ήθελε κι άλλο; - Next time βρε, δεν χανόμαστε!)
Ναι, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα. Καλή τύχη και τις καλύτερες ευχές μας σε σένα και την υπόλοιπη μπάντα!
Σ' ευχαριστώ. Θα τους τις μεταφέρω.
Συνέντευξη στην Σοφία Ρεντούμη
Επιμέλεια: Troy
ΥΓ: ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Vanessa, χωρίς τη μεσολάβηση της οποίας αυτή η συνέντευξη δεν θα ήταν δυνατή!

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

STAR ONE "Victims of the Modern Age"

Ο πολυσχιδής και πολυτάλαντος Ολλανδός ARJEN LUCASSEN είναι πάλι εδώ και δεν πρέπει να μας παραξενεύει καθόλου. Είναι η μουσική αυτή πανύψηλη φυσιογνωμία που δεν κάθετε ποτέ μα ποτέ ήσυχα. Όταν η τελευταία του δημιουργία είχε πια κυκλοφορήσει (GUILT MACHINE) ρώτησα τον ARJEN αν είχε κάτι άμεσα εκτελέσιμο στο μυαλό του. Θα ήταν άξιο έκπληξης αν μου απαντούσε όχι.! Και τώρα αν τον ρωτήσεις, πάλι ναι θα σου πει, ίσως για κάτι άλλο διαφορετικό, ίσως για κάτι πιο AYREON , το θέμα είναι πως μετατρέπετε και μεταλλάσετε αναλόγως με το πως και το τι αισθάνεται. Αποτυπώνει τις ανησυχίες του σε νότες, και τους ήχους που μόνο αυτός μπορεί να ακούει μέσα στον εγκέφαλο του σε progressive συνθέσεις.
Ο LUCASSEN έχει πια εγκατασταθεί στον progressive metal θρόνο του για σχεδόν 30 χρόνια και αναλόγως τους εκάστοτε καιρούς και εποχές, απλά, συνθέτει.
Το νέο του δημιούργημα ακούει στο όνομα "Victims Of The Modern Age" και είναι διαφορετικό από κάθε δουλειά του χωρίς να χάνει τα αναγνωριστικά του στοιχεία. AYREON-AMBEON-GUILT MACHINE και πάλι εδώ με STAR ONE έστω και μετά από 8 χρόνια από το "Space Metal". To "Victims Of The Modern Age" είναι ένα πραγματικά progressive metal album.
Ο LUCASSEN εδώ θα αποτυπώσει το ταξίδι του πάλι στον γαλαξία του μόνο που την φορά αυτή θα παραμείνει στη γη. Το διαστημόπλοιο του θα επικεντρωθεί στο σήμερα , θα ζητήσει βοήθεια από παλιούς καλούς φίλους που θα τον συντροφέψουν με τις φωνές τους, την δεξιοτεχνία τους και την εμπειρία τους. 9 υπέροχες συνθέσεις που μπορούν να σε κάνουν συνεπιβάτη στο metal ταξίδι του.
Το "Victims Of The Modern Age" δεν είναι rock opera, είναι ένα concept album με την έννοια της θεματολογίας αλλά μπορεί να σταθεί και κάθε κομμάτι μόνο του. (διασκεδάζει με την ιδέα πως δεν θα προδώσει από ποιες κινηματογραφικές ταινίες έχει εμπνευστεί)!
Τα κομμάτια είναι τα εξής : Down The Rabbit Hole - (πλήκτρα με space ατμόσφαιρες, όμορφο intro, instrumental), Digital Rain - (έντονο κομμάτι με ιδιαίτερο γρήγορη εισαγωγή και με σόλο πλήκτρα-κιθάρα-πλήκτρα), Earth That Was - (εδώ έχουμε μια απίστευτη groovy εισαγωγή, έντονα πλήκτρα, και πολύ ωραίες ατμόσφαιρες.) Victim Of The Modern Age - (γνωστοί πια LUCASSEN ρυθμοί, πανέμορφη φωνητική ερμηνεία, και πριν το τέλος και λίγες brutal φωνητικές πινελίτσες.) Human See Human Do - ( κομμάτι σε πολύ heavy rock ρυθμούς και η φωνάρα της FLOOR να προσυπογράφει.) 24 Ηours - (ίσως και η πρώτη επαφή με κάτι πιο ήπιο με κιθάρα και ήχους hammonds.) Cassandra Complex - ( διάλογοι μεταξύ γυναικείων και αντρικών φωνητικών κάτω από ρυθμούς και ύφος ΄80. ) It's Alive She's Alive We're Alive - ( ένα κομμάτι πολύ γρήγορο, με πολλά πλήκτρα και heavy riffs.) It All Ends Here - (μια αργόσυρτη σύνθεση που λίγο κοντά στην μέση έχει ένα πέρασμα εκπληκτικό με κιθάρα και καταλήγει σε πλήκτρα).
Το "Victims of the Modern Age" είναι ένα πιο heavy prog album με πολλές όμως rock αναφορές, και όπου όλο το βάρος πέφτει πρωτίστως στα πλήκτρα, στην συνέχεια στις κιθάρες και όλη αυτή την μαγεία την εκτοξεύει με τους guest όπως κάθε φορά.
RUSSEL ALLEN (SYMPHONY X) - DAMIAN WILSON (HEADSPACE, THRESHOLD) - FLOOR JANSEN (ex-AFTER FOREVER) - DAN SWANO (NIGHTINGALE, SECOND SKY, ex-EDGE OF SANITY) καλεσμένο στα drums τον ED WARBY - ( AYREON, HAIL OF BULLETS, GOREFEST) στο bass τον PETER VINK, στα keyboards τον JOOST VAN DEN BROEK - ( ex-AFTER FOREVER) και τον μαγικό, χρυσοδάκτυλο GARY WEHRKAMP - (SHADOW GALLERY) βάζοντας σε κιθαριστικά σόλο την δική του σφραγίδα.
Οι MIKE ANDERSON, RODNEY BLAZE και TONY MARTIN θα εισαχθούν σε κάποια πρόσθετα κομμάτια στο 2ο cd στην special edition.
Δεν ξέρω αν θα χωρούσαν άλλα σχόλια για έναν από τους προπομπούς του είδους , αλλά σίγουρα εδώ μπορείς να ροκάρεις τρελά με αυτό το άλμπουμ, και άντε όσο προλαβαίνουμε πριν βγάλει καινούργιο AYREON και τρέχουμε και δεν φτάνουμε.
" Too many died for an empty cause, too many died all in vain, too many died for your senseless laws, count me out, I will never be a part of this game" (24 Hours)
ΕΛΕΝΗ ΛΙΒΕΡΑΚΟΥ (για το www.rockway.gr)

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ΤΕSLA: “Five Man Acoustical Jam” (1990)

Προερχόμενοι από το εκπληκτικό άλ­μπου­μ “The Great Radio Controversy” η παρέα από το Σακραμέντο αποφασίζει να βάλει λίγο φρένο στους άγριους hard rock ρυθμούς της και το καλοκαίρι του 1990 η­χο­γρα­φεί ένα φοβερό ακουστικό live album στη Φιλαδέλφεια της Πεν­συλ­βάνια με τίτλο “Five Man Acoustical Jam”.
Ο live δίσκος περιλαμβάνει ένα μίγμα από τα καλύτερα τραγούδια των Tesla των δύο πρώτων άλμπουμ τους καθώς και αρκετές αγαπημένες διασκευές της μπάντας. Το συγκρότημα βρίσκεται σε άριστη κατάσταση με τον τραγουδιστή Jeff Keith να κρατά με την βραχνή πνιχτή φωνή του, το επίπεδο των συνθέσεων σε υψηλό επίπεδο και με τον κόσμο να σιγοτραγουδά συνέχεια μαζί του δημιουργώντας έτσι μία φοβερή live ατμόσφαιρα. Φυσικά τα εύσημα για τη δημιουργία αυτής της ατμόσφαιρας αξίζουν και στους θαυμάσιους κιθαρίστες Tom Skeoch και Frank Hannon οι οποίοι με μοναδικό κέφι και άψογη ροκ δομή στο παίξιμο τους έφτιαξαν μία εξαίσια ακουστική hard rock πανδαισία. Συγκεκριμένα το γκρουπ ξεκινά με το εκρηκτικό “Cumin’ Atcha Live” παντρεμένο με το “Truckin” των θρυλικών Grateful Dead και στη συνέχεια οι διασκευές έχουν την τιμητική τους, με τους Rolling Stones στο “Μοther’s Little Helper”, τους Beatles στο αποθεωτικό “We Can Work It Out” και τους Creedence Clearwater Revival στο αξιομνημόμευτο “Lodi”. Επίσης το τραγούδι που ξεχωρίζει και έπαιξε πολύ στα ραδιόφωνα εκείνη την εποχή κάνοντας μεγάλη εμπορική επιτυχία είναι το υπέροχο “Signs” που οι Tesla το έφτασαν στο Νο7 των αμερικάνικων τσαρτ (πρώτη εκτέλεση ανήκει στους Καναδούς Five Man Electrical Band) ενώ αξίζει να σημειώσουμε ότι το άλμπουμ γίνεται πλατινένιο και φτάνει κι αυτό στην κορυφή των καταλόγων επιτυχιών. Τα highlight του άλμπουμ είναι τα “Getting Better”, “Modern Day Cowboy”, “Heavens Trail(No Way Out)”, “The Way It Is”, “Love Song” και το φανταστικό “Paradise” όπου οι αμερικανοί hard rockers - αν και νεαροί τότε - παρέδιδαν μαθήματα συναισθηματικής απόδοσης. Πιστεύουμε ότι το “Five Man Acoustical Jam” είναι ένα υπέροχο φορτισμένο αυθεντικό ροκ άλμπουμ που περιλαμβάνει τρυφερές μελωδίες, μεθυσμένες ερμηνείες, ξέφρενους ρυθμούς και party διάθεση. Ένα πραγματικά καταπληκτικό live album από μία μπάντα που απέδειξε και στη συνέχεια της πορεία της ότι παραμένει έντιμη, ειλικρινής και κυρίως ποτισμένη με hard rock περηφάνια.
Φώτης Μελέτης

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

"The School of Rock”.

Αναδημοσίευση από το www.rockway.gr

Πραγματικά, το να μάθεις τα πάντα ή καλύτερα σχεδόν τα πάντα για τη μουσική μας, θα έπρεπε να υπάρχει ένα “School of Rock”, τουλάχιστον εξατάξιο, ώστε να καλύψεις τις βασικές σου γνώσεις γύρω από αυτό το σύμπαν, που ονομάζεται, ευρύτερα Rock n’ Roll! Κάτι τέτοιο σκέφτηκαν και οι παραγωγοί και συντελεστές της ταινίας “The School of Rock”.
Με πρωταγωνιστή το γνωστό ηθοποιό και λάτρη της rock μουσικής “Jack Black”, στο ρόλο του τραγουδιστή/κιθαρίστα “Dewey Finn”, να μας κάνει να γελάμε με τα παθήματα και καμώματα του και έμμεσα να μας προκαλεί και ένα βαθύ χαμογελάκι, μιας και ο χαρακτήρας του μας θυμίζει, πολλά αληθινά παραδείγματα, αλλά και γεγονότα!

Για παράδειγμα το stage diving, στο οποίο ο χαρακτήρας του Black προσγειώνεται, κάπως άδοξα, είναι πραγματικό γεγονός και συνέβη στον τραγουδιστή τον “The Cult”, σε μια συναυλία όπου ο Jack Black ήταν παρών!!
Για τις ανάγκες και της ταινίας, ο σκηνοθέτης “Richard Linklater”, έψαξε, βρήκε και επιστράτευσε, όλα τα 13χρονα μουσικά ταλέντα της Αμερικής, ώστε να ροκάρουν/παίξουν αρκετά γνωστά τραγούδια, με αποτέλεσμα το soundtrack, να βραβευτεί από τα Grammy Awards το 2004, ως Best Compilation Soundtrack! Στη ταινία συμπεριλαμβάνονται/ακούγονται τραγούδια από AC/DC, THE CLASH, THE DOORS, KISS, DEEP PURPLE, RAMONES και LED ZEPPELIN! Όμως αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι η συμμέτοχη του τραγουδιού των “Zeps”, “Immigrant Song”!!! Γενικά ποτέ δεν έχουν δώσει κάποιο τραγούδι τους και για κανένα απόλυτος λόγο, εκτός από το κινηματογραφικό παραγωγό και πρώην συντάκτη του “Rolling Stone magazine”, Cameron Crowe.
Ο οποίος ήταν και ο μόνος, που έκανε θετική κριτική στη μπάντα όταν εκτελούσε χρέη συντάκτη, (γι’ αυτό να προσέχουμε τρομάρα μας το θάψιμο χωρίς αιτία!) οπότε με τη μεσολάβηση του και με το έξυπνο video που “γύρισε” και έστειλε στη μπάντα ο σκηνοθέτης, με τα παιδιά και τον τρελό Jack να παρακαλούν, να τους αφήσουν να χρησιμοποιήσουν το τραγούδι τους, το θαύμα έγινε!!
Άντε και στους Metallica την επόμενη φορά!! Γιατί το λέω αυτό;! Υπήρχε τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, η ιδέα ενός sequel, αλλά η “Paramount”, το αρνήθηκε!
Σχολιάζοντας το έξυπνα και γεμάτος χιούμορ ο Jack Black, είπε πως κι εκείνος δε θέλει να γίνει μια συνέχεια του “School..”, γιατί είναι σίγουρος πως θα γίνει καλύτερη από τη πρώτη και είναι κρίμα!! Για την ιστορία είναι ένα καλό ταινιάκι και πήγε καλά εισπρακτικά, το ίδιο και το soundtrack! Οπότε αν δεν το έχετε δει και ακούσει και δε ξέρεται τι να κάνετε αυτό το Σαββατόβραδο, τιμήστε το βιντεοκλαμπά της γειτονιάς σας και πωρωθείτε!!
Tracklist:
School of Rock- School of Rock
Your Head and Your Mind and Your Brain- Jack Black
Substitute-The Who
Fight-No Vacancy
Touch Me-The Doors
I Pledge Alliance to the Band-J. Black
Sunshine of your Love-Cream
Immigrant Song-Led Zeppelin
Set You Free-The Black Keys
Edge of Seventeen-Stevie Nicks
Heal me I’m Heartsick-No Vacancy
Growing On Me-The Darkness
Ballrooms of Mars-T. Rex
Those Who Cant Do-J. Black
Bonzo Goes To Bitburg-Ramones
T.V Eye-Wylde Rattz
It’s a Long Way To The Top-AC/DC
Μιχάλης Κανακουσάκης

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

FIRE: "...Ignite"

Αναδημοσίευση από το www.rockway.gr
Η ιστορία των FIRE ξεκίνησε γύρω στο 1998 με τη μπάντα να παίζει classic rock covers.
Με το πέρασμα του χρόνου άρχισαν να γράφουν και δικά τους τραγούδια και ηχογράφησαν δύο απ' αυτά, τα "Make Believe" και "Manhunter", τα οποία και κυκλοφόρησαν σαν singles τον Νοέμβριο του 2004.
Πολύ σύντομα αρκετοί τοπικοί αλλά και internet ραδιοσταθμοί άρχισαν να βάζουν τα δύο αυτά τραγούδια στις λίστες τους. Τους επόμενους μήνες η μπάντα ηχογράφησε κι άλλα τραγούδια και το 2006 τελικά κυκλοφόορησαν το πρώτο τους άλμπουμ "Ignite", το οποίο περιέχει και τα δύο singles που προαναφέραμε, αλλά κυκλοφόρησε μόνο στην πατρίδα των FIRE, τη Μάλτα.

Η δυναμική που είχε το άλμπουμ έφερε τους FIRE στο προσκήνιο με επακόλουθο τις πρώτες τηλεοπτικές, ραδιοφωνικές και έντυπες συνεντεύξεις και εμφανίσεις τους. Επίσης να σημειώσουμε ότι οι FIRE επιλέχθηκαν να ανοίξουν συναυλίες που έγιναν στη Μάλτα για λογαριασμό των KROKUS, όπου φωνητικά έκανε ο μαλτέζος τραγουδιστής Marc Storace. Το 2007 η μπάντα έκανε τις πρώτες διεθνείς live εμφανίσεις τους στο Μάντσεστερ και στο Λονδίνο.
Το 2009 το δεύτερο άλμπουμ τους "Thrill Me" έλαβε πολύ καλές κριτικές και κατ' επέκταση είχε μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο.
Τώρα λοιπόν η εταιρεία τους, Avenue of Allies, πολύ σωστά, κάνει αυτό που ήταν λογικό και αναμενόμενο, δηλαδή επανεκδίδει το ντεμπούτο άλμπουμ της μπάντας
"Ignite", το οποίο κυκλοφορεί πλέον διεθνώς, με δύο επιπλέον bonus κομμάτια αυτή τη φορά. Το πρώτο είναι μια άλλη εκδοχή του "Run to You" του Bryan Adams και το δεύτερο ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι, το "Miss You This Christmas". Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά και μετά από τη δεύτερη ακρόαση (έχει σημασία αυτό!) ότι το "Ignite" είναι ένα ανάλαφρο και πολύ ευχάριστο στ' αυτιά του ακροατή melodic hard rock άλμπουμ, με αρκετές δόσεις πασπαλισμένου rock 'n' roll. Μια ειλικρινής δουλειά που, ενώ πατάει σε γνώριμα, πολυδιάβατα μονοπάτια, σου δίνει την αίσθηση του καινούργιου χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια από μέρους της μπάντας.
Όλα κυλάνε όπως θα 'πρεπε, επαγγελματικά μεν, φυσιολογικά και ανεπιτήδευτα δε. Μια δουλειά που, είμαι σίγουρη, πολλοί επαγγελματίες θα ζηλέψουν όταν την ακούσουν γιατί τα τραγούδια είναι φτιαγμένα με πραγματικό μεράκι και όχι "κατασκευασμένα" για να πουλήσουν!
Μπράβο στα παιδιά, που ενώ θα μπορούσαν να κάνουν copy μια ήδη δοκιμασμένη συνταγή επιτυχίας, προτίμησαν να φτιάξουν ένα πρωτότυπο μουσικό "έδεσμα" με μόνο βοηθό τους τέσσερα υλικά: ειλικρίνεια, φαντασία, κέφι και μεράκι!
Έχοντας εκφράσει την παραπάνω γνώμη δεν χρειάζεται να σας πω ότι ΠΡΕΠΕΙ ν' αποκτήσετε το συγκεκριμένο cd, το οποίο πολύ γρήγορα θα γίνει ένα από τ' αγαπημένα σας για το 2010 και γιατί όχι και για όλη τη δεκαετία που διανύουμε και που σύντομα φτάνει στο τέλος της.
Tracklist:
1. Get Out Of My Way,
2. Make Believe,
3. Fire Flyer,
4. Taste This (Rock 'n' Roll),
5. Manhunter,
6. Goin' Down,
7. Behind Your Eyes,
8. Away For Good,
9. Home And Dry,
10. Conspiracy Theory
Bonus tracks:
11. Run To You (καινούργια εκδοχή του τραγουδιού του Bryan Adams)
12. Miss You This Christmas (αρχικά κυκλοφόρησε ως radio single τον Δεκέμβριο του 2007)
Line-Up:
Kenneth Calleja - φωνητικά,
Joe Vella (Pejxa) και
Robert Longo - κιθάρες,
Charles Cassar - μπάσο,
Laurence Baldacchino - ντραμς,
Mark Abela (Zizza) - ντραμς στο "Run To You"
Σοφία Ρεντούμη

PHIL COLLINS: "Going Back"

Αναδημοσίευση απο το www.rockway.gr

Ο εξαιρετικός κ. Collins είναι και πάλι, εδώ με έναν δίσκο ωδή στα νιάτα του, τώρα που εξηνταρίζει σιγά σιγά και οι αντοχές τον αφήνουν. Μία συλλογή από 18 διασκευές σε τραγούδια της θρυλικής δισκογραφικής της “μαύρης” μουσικής Motown, που καθένα από αυτά είναι μία ιστορία μόνο του.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον κ. Collins αυτό που επιδιώκει με αυτό το δίσκο, εκτός από το να αναπολήσει τις μουσικές που τον άνδρωσαν, είναι να κάνει το κοινό να ακούσει τα τραγούδια με το δικό του αυτί- πάντως όχι το δεξί που εδώ και μερικά χρόνια δεν ακούει καθόλου, και με γνωμάτευση γιατρού.
Μετά λοιπόν την, μάλλον, όχι μεγάλη επιτυχία του προηγούμενου δίσκου του “Testify πριν από 8 χρόνια, ο κ. Collins σκέφτηκε πολύ και ωρίμασε κυρίως ως άνθρωπος. Πλησιάζοντας την 7η δεκαετία της ζωής του, κατανοεί ότι δεν μπορεί πια να είναι ο μουσικός που μας γέμισε με επιτυχίες, είτε μέσω των Genesis είτε μέσω της προσωπικής του καριέρας.


Τα προβλήματα υγείας που έχει, κώφωση στο δεξί αυτί και πρόβλημα στα νεύρα των χεριών όπου του απαγορεύει να πιάσει σωστά τις μπαγκέτες των ντραμς που τόσο αγαπάει, συνεπικουρούν ότι πρέπει να αφοσιωθεί σε άλλες χαρές της ζωής. Έτσι, για να τιμήσει ουσιαστικά τους ήρωες του που τον οδήγησαν σε μία τόσο γεμάτη ζωή και να κλείσει ένα μεγάλο μουσικό κύκλο, επιστρέφει στις μουσικές του ρίζες. Δια τούτο τον λόγο, επιστράτευσε τους εναπομείναντες μουσικές της Motown Studio Session Band, τους Funk Brothers, επέλεξε τραγούδια-θρύλους που βγήκαν από τα σπλάχνα της εταιρίας και ξεκίνησε ένα ταξίδι προς τα πίσω.
Από πλευρά παραγωγής, το άλμπουμ είναι ένα διαμάντι – και δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από τον κ. Collins. Από πλευρά επιλογής κομματιών, το ένα ξεπερνά το άλλο. Από το εναρκτήριο “Girl, Why You Wanna Make Me Blue” (Temptations) και το ανεβαστικό “Uptight” (Stevie Wonder) μέχρι το έπος “Papa was a Rolling Stone” (Temptations) και το groovy “Going to a Go-Go” (Smokey Robinson&The Miracles) η ατμόσφαιρα οδηγεί τον ακροατή στη Αμερική των 60’ς και 70’s από το “αυτί”.
Η φωνή του κ. Collins είναι λίγο κουρασμένη και high pitched, με αποτέλεσμα να φθείρει το αποτέλεσμα, συγκρινόμενος πάντα με τα ιερά τέρατα της soul που αντιπροσωπεύει. Αυτό όμως που καταφέρνει, αδιαμφισβήτητα είναι αυτό που είχε ως στόχο: Να μην δώσει μία καινούρια ερμηνεία στα τραγούδια, αλλά να θυμίσει αυτή την παλιά αισθητική που τόσο μας έχει λείψει.
Εν κατακλείδι, το “Going Back” είναι ένα πολύ όμορφο άλμπουμ και για κάποιον που δεν εκτιμά ή ποτέ δεν έψαξε το funk, τα blues και όλο το υπόλοιπο μουσικό στερέωμα της Motown ώστε να ξεκινήσει.
Αυτή η εκκίνηση γίνεται μέσα από την προσωπική φροντίδα και επιλογή ενός καλλιτέχνη όπου έχει καταξιωθεί όσο λίγοι για την συνολική συνεισφορά του, ας μην ξεχνάμε ότι είναι τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, παραγωγός και ένας από τους καλύτερους ντράμερ στην ιστορία της σύγχρονης pop και rock μουσικής. Παρόλα αυτά, το “Going Back” σίγουρα δεν μπορεί να σταθεί για καιρό από μόνο του σε μία δισκοθήκη, γιατί στους αδιάφορους θα φανεί «παλιό και τετριμμένο», ενώ εκείνοι που θα το ψάξουν παραπάνω θα γυρίσουν στις original εκτελέσεις για να βρουν την πηγή της μουσικής. Σε κάθε περίπτωση, εμείς λέμε ένα μεγάλο «Thank you for the music» στον κ. Collins, για όλα αυτά τα χρόνια και τα τραγούδια που μας χάρισε.
High-lights:
Θα αδικήσω κόσμο εδώ αν δώσω σημεία προσοχής… Είναι κλασσικό best of άλμπουμ.
Συμβουλή Ακρόασης:
Μαλλί αφάνα, παντελόνι καμπάνα και καλό σπάσιμο της μέσης. Στα slow παρακαλούνται οι κύριοι να μην χουφτώνουν. Ευχαριστώ.
Αντενδείκνυται:
Σε ρατσιστές και παλικάρια που νομίζουν ότι το μπάσο είναι εφεύρεση της heavy metal.
Εναλλακτικός Τίτλος:
Έλα ακροατή μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφά μου.
Κωνσταντίνος Μπρεσσονίδης

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...