Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

SORA - "Desire and Truth"

Ο Καναδός Erol Sora, αν και φαινομενικά άγνωστος στον χώρο του hard rock, με έντονες όμως επιρροές από το 70’s hard rock και κιθαρίστες όπως Ritchie Blackmore, John Sykes και Michael Schenker, διετέλεσε για πολλά χρόνια κιθαρίστας στην John Lawton Band, του μεγάλου John Lawton (ex Uriah Heep, Lucifer’s Friend) και έχει συνεργαστεί σε παλαιότερα recording sessions με μέλη των Survivor και Quiet Riot. Η λατρεία του λοιπόν στα μεγαθήρια αυτά της κιθάρας αποτυπώνεται στις συνθέσεις του νέου του δίσκου “Desire And Truth”, ένα αμιγώς κλασσικό hard rock άλμπουμ παντρεμένο με όμορφες μελωδίες και δυνατά κιθαριστικά riffs. Διακρίνεται έντονα η φυσιογνωμία του Erol Sora όπου αναλαμβάνει και τα φωνητικά και φυσικά υπογράφει τις 10 συνθέσεις του άλμπουμ, όμως και η μπάντα που τον συνοδεύει δημιουργεί ένα δυνατό rhythm section που προσδίδει ένα ακόμα παραπάνω συν στο τελικό αποτέλεσμα. Ξεχωρίζουν το εισαγωγικό “Taste Of Rock & Roll”, ένας δυναμίτης-φόρος τιμής στους θεούς Whitesnake, το άκρως μελωδικό και επιθετικό “The Storm Has Just Begun” και το καταιγιστικό “What’s It Gotta Do With You And Me” με το πιασάρικο refrain. Δεν λείπουν βεβαίως και οι ήρεμες στιγμές όπως η αισθαντική μπαλάντα “When You’re Gone” με υπέροχες φωνητικές γραμμές και εκπληκτικό guitar solo και “When You Gonna Love Me” που κλείνει ιδανικά το άλμπουμ. Το συνθετικό και εκτελεστικό ταλέντο του Erol Sora είναι διάκριτο παντού και αφήνει μια πάρα πολύ καλή τελική εντύπωση στον ακροατή. Μετά λοιπόν το επίσης αξιοπρεπές ντεμπούτο του “Demented Honour” το 2006, οι Sora μας παραδίδουν μια από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες για το 2010, από μια εταιρεία, που τελευταία συνηθίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα με κυκλοφορίες όπως αυτή. Τσεκάρετε το άλμπουμ και δε θα χάσετε.
Άρης Αβραμίδης

RAMMSTEIN LIVE...

Είναι πολλές οι φορές που έχω παρευρεθεί σε live και έχω περάσει “απλώς καλά”. Διότι για μένα, μια “πολύ καλή συναυλία” είναι αυτή που διαθέτει όλο το πακέτο: αξιοπρεπή εμφάνιση από το συγκρότημα, καλό ήχο, αξιομνημόνευτη σκηνική παρουσία, σωστή χρονική διάρκεια και φυσικά ένα ορεξάτο κοινό. Και στην ουσία, οι Rammstein είχαν όλα τα παραπάνω, και για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα κάτι λιγότερο από αυτούς.
Πρώτη φορά λοιπόν στην Ελλάδα οι Γερμανοί πρεσβευτές της industrial metal σκηνής και για πολλούς αυτό το live αποτέλεσε και το συναυλιακό γεγονός του καλοκαιριού. Ευτυχώς οι προβλέψεις για βροχή κρίθηκαν λάθος και το show εξελίχθηκε όπως έπρεπε. Επίσης, αναληθείς είτο και οι φήμες περί ύπαρξης μεγάλης μάζας ακροδεξιών στο χώρο του terra vibe. Όχι τίποτα άλλο, αλλά σε περίπτωση εκδήλωσης ανεπιθύμητων καταστάσεων, θα γινόμασταν γνωστοί παγκοσμίως ως “η μοναδική χώρα στον κόσμο που ακόμα μπερδεύει τη μουσική με την πολιτική”. Η αρχή έγινε με το “Rammlied” και από κάτω έγινε ο κακός χαμός, ο οποίος συνεχίστηκε και στα υπόλοιπα 15 τραγούδια της βραδιάς. Η μόνη πιο “χαλαρή” στιγμή της εμφάνισης του συγκροτήματος ήταν το “Frühling In Paris”, το οποίο αποδόθηκε τόσο άρτια που αποτέλεσε ένα από τα highlight του live, μαζί φυσικά με το “Pussy” που συνοδεύτηκε από την ύπαρξη ενός πυραύλου, όπου έριχνε στο κοινό σαπουνάδα, με αναβάτη τον Till Lindermann. Ναι, ο συνειρμός που κάνατε είναι σωστός.
Όλοι όσοι περιμέναμε ένα show αντίστοιχο με αυτό άλλων χωρών, μείναμε με ένα μικρό παράπονο. Φυσικά, για τα ελληνικά δεδομένα, η εμφάνιση των Rammstein ξεπέρασε σχεδόν οτιδήποτε έχει πατήσει πόδι για live στα μέρη μας. Πυροτεχνήματα και φωτιές είχαν την τιμητική τους και ξεπρόβαλαν ανά διαστήματα από κάθε μέρος της σκηνής, ενώ το industrial αισθητικής background έδενε άψογα με το όλο συναυλιακό concept της μπάντας. Δε πιστεύω πως υπήρχαν άτομα μέσα στο terra vibe που να μην κοιτούσαν αποσβολωμένοι τη σκηνή.
Βέβαια, οι Rammstein δεν είναι μόνο εφέ. Είναι πάνω από όλα μουσική και το απέδειξαν καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Στη μιάμιση περίπου ώρα που έπαιξαν επιδόθηκαν στα γνωστής μορφής κομμάτια τους με τις massive κιθάρες των Richard Z. Kruspe και Paul Landers να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Το setlist τους βασίστηκε κυρίως στο (καταπληκτικό) τελευταίο τους album (“Liebe ist für alle da ”), ενώ δεν έλειψαν οι επιτυχίες του παρελθόντος. Ειδικά δε στο “Du Hast” επικράτησε πανδαιμόνιο, μιας και είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα κλασσικότερα τραγούδια των απανταχού οπαδών της μπάντας. Για τον frontman, Till Lindemann, τι να πω. Από τις πιο επιβλητικές μορφές που έχω συναντήσει και τρομερός performer.
Το δεύτερο παράπονό μου είναι το ότι έπαιξαν 2-3 λιγότερα τραγούδια από ότι σε άλλες χώρες (ανάμεσα σε αυτά και το “Engel”), αλλά η παρουσία του “Du Riechst So Gut” στο setlist αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για πολλούς. Το κοινό, όσο και να ήθελε να “χτυπηθεί”, αφαιρείτο συχνά κοιτώντας το show και το σύνολο που παρουσιαζόταν μπροστά τους, κάτι το απόλυτα λογικό.
Συνοψίζοντας λοιπόν: αξιοπρεπής εμφάνιση από το συγκρότημα- check, καλός ήχος- check, αξιομνημόνευτη σκηνική παρουσία- check εις τη δευτέρα, σωστή χρονική διάρκεια- check (ναι, δεν έπαιξαν 2 ώρες, αλλά ούτως ή άλλως η μιάμιση ώρα είναι πλέον ένας αποδεκτός χρόνος εμφάνισης), ορεξάτο κοινό- check. Άρα μιλάμε για μια “πολύ καλή συναυλία”, την οποία όσοι ήσαν μάρτυρες θα συζητούν για αυτή για αρκετό καιρό. Ευελπιστώ να συμπεριληφθούμε ξανά στην επόμενη περιοδεία τους (και σε όλες όσες ακολουθήσουν).
SETLIST:
Rammlied
Bückstabü
Waidmanns Heil
Keine Lust
Feuer Frei
Wiener Blut
Frühling In Paris
Ich Tu Dir Weh
Du Riechst So Gut
Benzin
Links 2,3,4
Du Hast
Pussy
Sonne
Haifisch
Ich Will
Στέφανος Στεφανόπουλος

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Οι καλοκαιρινές προτάσεις της Nuclear Blast

To γνωστό δισκοπωλείο της Nuclear Blast στην Αθήνα(Τζωρτζ 20-22, Πλατεία Κάννιγγος) προτείνει τα αγαπημένα άλμπουμ για τον μήνα Ιούλιο:
1.BLIND GUARDIAN- A VOICE IN THE DARK (CD-SINLE)
2.INDICA-A WAY AWAY
3.SABATON-COAT OF ARMS
4.INNER WISH-NO TURNING BACK
5.WOLFCRY-GLORIUS
6.EQUILIBRIUM-REKREATUR
7.ACCEPT-THE ABYSS(7")
8.NEVERMORE-THE OBSIDIAN CONSPIRACY
9.JACOBS DREAM-BENEATH THE SHADOWS
10.ANATHEMA-WE RE HERE BECAUSE WE RE HERE

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

GLORY DAYS - 1987

H κορυφαία χρονιά κατά την προσωπική μου άποψη στο χώρο του hard rock είναι το 1987 η οποία και έχει την τιμητική της. Φυσικά υπήρχαν κι άλλα θαυμάσια hard rock albums που κυκλοφόρησαν εκείνη τη περίοδο τα οποία και αδικήσαμε όπως των TNT, Shy, Treat, Y&T, Stan Bush and the Barrage και πολλών άλλων.
Στο http://www.rockway.gr/ όπως πάντα μπορείτε να διαβάσετε αρκετά ενδιαφέροντα πράματα για την αγαπημένη μας μουσική και περιμένουμε στο info@rockway.gr τις δικές σας παρατηρήσεις. Αρχίζουμε λοιπόν…
WHITESNAKE – “1987” (Geffen-Emi)
Η χρυσή εποχή των WHITESNAKE έρχεται στην αποκορύφωση με αυτό το αριστούργημα! Μετά από μία περίοδο ολικών αλλαγών στο γκρουπ ο David Coverdale αποφασίζει εκτός από τα μέλη να αλλάξει σε πιο heavy το ύφος του συγκροτήματος. Έτσι λοιπόν με μουσικούς όπως τον ντράμερ Ansley Dunbar(Journey, Frank Zappa κ.α), τον κιθαρίστα John Sykes(Thin lizzy) και τον μπασίστα Neil Murray τον μοναδικό εναπομείναντα από το παλιό σχήμα ηχογραφούν το “WHITESNAKE 1987” με τους Don Airrey και Βill Cuomo να βοηθούν στα κήμπορντς.
Τα τραγούδια πραγματικοί δυναμίτες και οι επανεκτελέσεις των “Crying in the Rain” και “Here I Go Again” (εδώ σολάρει ο Ολλανδός Adrian Vandenberg) είναι καταπληκτική.H παραγωγή των Mike Stone και Keith Olsen νομίζουμε αποτελεί πραγματικό υπόδειγμα επαγγελματισμού και άψογου αποτελέσματος.
Βέβαια η μπάντα μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ απογειώθηκε εμπορικά και σε αυτό συνέτεινε τα εκπληκτικά βίντεο που έπαιζε το ΜΤV και πρωταγωνιστούσε η τότε γυναικάρα και σύζυγος του Coverdale το μοντέλο και …ηθοποιός Tawny Kitaen.
Στις sold out συναυλίες που ακολούθησαν ο Coverdale άλλαξε ξανά τη μπάντα και την δόξα πήραν οι Vivian Cambell,Rudy Sarzo,Tommy Aldridge και ο Adrian Vandeberg.
To “1987” έγινε οκτώ φορές πλατινένιο μόνο στην Αμερική και πλατινένιο σε πολλές χώρες της Ευρώπης ενώ επανακυκλοφόρησε πριν από λίγα χρόνια σε μία επετειακή έκδοση με αρκετές bonus εκπλήξεις.
Το ριφ του “Still of the Night” θα μας σημαδεύει παντοτινά…
GUNS N’ ROSES – “Appetite for Destruction” (Geffen)
Καταιγιστικό, αυθεντικό, εμπνευσμένο και ισοπεδωτικό ήταν το ντεμπούτο ετούτης της μπάντας από το Los Angeles. Ένα εκρηκτικό μίγμα hard rock,sleaze,boogie και punk αποτελούσαν το πιο δυνατό ροκ κοκτειλ που είχαμε ακούσει ως τότε. Ανατριχιαστική και φυσικά αξεπέραστη η μελωδία στη κιθάρα του “Sweet Child o’ Mine”,ορμή και δύναμη στο τρομερό “Paradise City” (ο απόλυτος ύμνος για το MTV εκείνη την εποχή) ενώ τι να γράψουμε για τα καταπληκτικά “Welcome to the Jungle”, “Nightrain”, “It’s So Easy” και “My Michelle”.
Η χημεία ανάμεσα στον Axl Rose και Slash είναι μοναδική στο συγκεκριμένο άλμπουμ με τα κιθαριστικά σόλο να συναγωνίζονται σε έπνευση και ένταση την οργισμένη ερμηνεία του Axl και είναι κρίμα που δεν φαίνετα στον ορίζονται να τους ξαναδούμε μαζί επί σκηνής στο απώτερο μέλλον. Να μην αδικήσουμε τον κιθαρίστα και εξαιρετικό συνθέτη Izzy Stradlin,τον τρομερό μπασίστα Duff McKagan και τον δυναμικό ντράμερ Steven Adler.
Στα κρυφά όπλα του δίσκου ήταν η τέλεια παραγωγή του Mike Clink(UFO,TRIUMPH, MOTLEY CRUE, HEART) και το καταπληκτικό εξώφυλλο του άλμπουμ το οποίο στη πρώτη του έκδοση είχε πέσει θύμα…λογοκρισίας.
Μόνο ότι έγινε 18 φορές πλατινένιο στη πατρίδα τους νομίζω ότι τα λέει όλα…
DEF LEPPARD – “Hysteria” (Mercury - Island)
Tα προβλήματα που αντιμετώπιζε το συγκρότημα εκείνη τη περίοδο ειδικά με το ατύχημα που συνέβη στον ντράμερ Rick Allen είχαν περάσει στο μακρινό παρελθόν και οι Def Leppard ήσαν αποφασισμένοι να επαναλάβουν την επιτυχία του προηγούμενου άλμπουμ τους “Pyromania” και τελικά το κατάφεραν.
Ο ήχος τους στον εν λόγω δίσκο ήταν αρκετά εκσυγχρονισμένος και γυάλινος αφαιρώντας αρκετά από τα hard rock στοιχεία της μπάντας. Όμως μπορεί η σκληράδα του άλμπουμ να μην ήταν η αναμενόμενη υπήρχε όμως ένα δυνατο χαρτί και λεγόταν ΜΕΛΩΔΙΑ. Το συγκρότημα κατόρθωσε να γράψει απλά και όμορφα ροκ κομμάτια αλλά παιγμένα άψογα και μελετημένα χωρίς υπερβολές και το κυριότερο χωρίς να κουράζει τον ακροατή.
Και σε αυτό το άλμπουμ όπως και στα προηγούμενα πάλι ο παραγωγός ,αυτή τη φορά ήταν ο πολύπειρος Robert Mutt Lange(AC/DC,FOREIGNER) έκανε το θαύμα του και έδωσε την απαραίτητη ώθηση στο δίσκο.
Eμπορικά το “Hysteria” είχε την απόλυτη επιτυχία αφού σκαρφάλωσε και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού στην κορυφή των τσαρτ ενώ σχεδόν όλα τα τραγούδια του άλμπουμ μπήκαν στους καταλόγους επιτυχιών.
PRETTY MAIDS – “Future World” (Columbia)
Το τέταρτο άλμπουμ των Δανών hard rockers ήταν ένα μικρό κομψοτέχνημα ανάμεσα σε μεταλλικά ριφ, aor μελωδίες και σκληρές ερμηνείες. Κάποιοι τους παρομοίωσαν με τους νέους Europe και άλλοι με τους Scorpions κάτι που σε ελάχιστα σημεία του άλμπουμ ισχύει
Η διαδρομή τους αρχίζει από το 1981 και στάθηκαν τυχεροί στο θέμα με τις δισκογραφικές εταιρίες που συνεργάστηκαν αφού την κατάλληλη περίοδο έκαναν το μεγάλο άλμα και βρήκαν δυνατό σύμμαχο την εταιρία τους. Το άλμπουμ περιέχει φανταστικά τραγούδια όπως τα “Rodeo”, “We Came to Rock”, “Yellow Rain”, “Eyes of The Storm και φυσικά τα δύο πολύ γνωστά “Love Games” και “Future World”.H τουρνέ που έκαναν τότε με τους Black Sabbath τους βοήθησε να τους μάθει ακόμη περισσότερος κόσμος και σε αυτό βοήθησε και το συνεχές παίξιμο στο MTV.Εδώ συναντάμε στην παραγωγή τον Eddie
Kramer(Led Zeppelin,Kiss,Foghat) και τα φωνητικά του Ronnie Atkins δίνουν το στίγμα ώστε το άλμπουμ να αποκτήσει ακόμα πιο δυναμικό χαρακτήρα.
ΜC AULEY SCHENKER GROUP – “Perfect Timing” (Capitol)
Μπορεί το φλερτ εκείνη την περίοδο με τον David Coverdale να είχε άδοξο τέλος όμως η πορεία του αγαπημένου μας καλλιτέχνη ήταν αρκετά καλή. Κατά την ταπεινή μας άποψη τα άλμπουμ με τον Robin Mc Auley(Grand Prix,Far Corporation)στα φωνητικά είναι και τα καλύτερα για τον Γερμανό κιθαρίστα. Φανταστικές μελωδικές γραμμές ,απίστευτες ερμηνείες ,ο κιθαριστικός και συνθετικός οίστρος του M.Schenker σε υψηλά επίπεδα και ένα άλμπουμ που βάζει στα γυαλιά σε πολλούς ειδικούς...
Με σημαντικές προσθήκες τους Rocky Newton(μπάσο) και Steve Mann(κιθάρα) από τους Lionheart ,τον ντράμερ Bodo Schopf(Eric Burdon,Eloy) καθώς και η παρουσία του κιθαρίστα-κημπορνήστα Mitch Perry(Talas, Waysted) έδωσε τον αέρα της ανανέωσης και της φρεσκάδας που χρειαζόταν ο M.Schenker.
Συνοπτικά το συγκεκριμένο άλμπουμ το αγαπάμε πάρα πολύ και ο «Μιχαλάκης» απέδειξε ότι το melodic hard rock όταν παίζετε από ταλαντούχους μπορεί να δημιουργήσει μία σειρά από εκπληκτικά τραγούδια όπως τα “Gimme Your Love”, “Follow the Night”, “Love Is Not a Game” και την θαυμάσια μπαλάντα “Time”.

ΤΑ AΔΙΚΗΜΕΝΑ ΑΛΜΠΟΥΜ

GARY MOORE – “Wild Frontier”
Τρομερός δίσκος για τον Ιρλανδό κιθαρίστα λίγο πριν αρχίσει να το γυρίζει στα blues.Ακόμη θυμάμαι τους τσακωμούς στο σχολείο(γεράματα ρε..) γιατί χρησιμοποίησε drum machine στο άλμπουμ αντί από τα κανονικά τύμπανα. Τέλος πάντων μόνο και μόνο που υπάρχουν τραγούδια σαν τα “Over The Hills and Far Αway”(διασκευάσανε πετυχημένα οι Nightwish), “Tunder Rising”, το συγκινητικό “The Loner” και φυσικά το ομώνυμο κομμάτι τότε το μόνο που μας απομένει είναι να υποκλιθούμε στις αριστουργηματικές συνθέσεις του.
MOTLEY CRUE – "Girls, Girls,Girls"
Το πάρτυ συνεχίζεται με πολλές γυναίκες ,άφθονο αλκόολ και καυτό rock n’ roll. Όταν υπάρχουν κομμάτια σαν το “Wild Side” τότε μπορούμε να περηφανευόμαστε ότι ακούμε την καλύτερη μουσική του κόσμου.
WHITE LION – “Pride”
Πραγματικά ένας καταπληκτικός δίσκος που σφράγισε με την αξία του το αμερικάνικο melodic hard rock. Kορυφαίες μελωδίες ,παθιασμένες ερμηνείες από τον Δανό Μike Tramp που με την καθοδήγηση του εξαιρετικού κιθαρίστα Vito Bratta αποτυπώνουν μουσικά με τον σωστό τρόπο τον τίτλο του άλμπουμ.
AEROSMITH – “Permanent Vacation”
Έχουμε μεγάλη αδυναμία στο συγκεκριμένο άλμπουμ το οποίο και επανέφερε το συγκρότημα στον δρόμο των επιτυχιών όμως το κλειδί της επιτυχίας ήταν οι συνεργασίες με τον Desmond Child και Jimmy Vallance.
JOHN NORUM – “Total Control”
H αποθέωση του melodic hard rock βρίσκεται σε αυτό τον δίσκο. Ακούστε μόνο το “Love Is Meant to Last Forever” με την φωνάρα του Goran Edman να δίνει πραγματικό ρεσιτάλ για να καταλάβετε τι «παικταράδες» βγάζει η Σουηδία. Η συμβολή στις συνθέσεις και στο παίξιμο τους αδικοχαμένου μπασίστα Marcel Jacob είναι μοναδική.
Dokken – “Back From The Attack”
Μικροί ύμνοι συμπεριλαμβάνονται στο εν λόγω άλμπουμ από μία δυάδα που έγραψε την δική της ξεχωριστή ιστορία με τραγούδια όπως το φοβερό “Kiss of Death”.
GREAT WHITE – “Once Bitten”
Ατόφιο, γνήσιο ,λιτό hard rock με την συναρπαστική φωνή Jack Russell να μας στέλνει σε ροκ παραδείσους.
TOP TEN ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
1) GUNS N’ ROSES – “Sweet Child ‘O Mine”
2) WHITESNAKE – “Still of the Night”
3) GARY MOORE – “Over the Hills and Far Away”
4) MOTLEY CRUE – “Wild Side”
5) MSG - “Love Is Not a Game”
6) GREAT WHITE – “Rock Me”
7) JOHN NORUM - “Love Is Meant to Last Forever”
8) WHITE LION – “When the Chidren Cry”
9) DOKKEN – “Kiss Of Death”
10) PRETTY MAIDS – “Rodeo”
Γράφει ο Φώτης Μελέτης

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Sonisphere Festival Report...

Επιτέλους έφτασε η μέρα! Θυμάμαι πως όταν είχα πάρει το εισιτήριο στα χέρια μου φορούσα ακόμη χειμωνιάτικα και αναρωτιόμουν μαζί με τη παρέα μου πότε θα φτάσει ο Ιούνιος. Φύλαξα το «μαγικό χαρτάκι» μέσα στις τελευταίες σελίδες του αγαπημένου μου βιβλίου και ομολογώ πως κάθε τρείς και λίγο έριχνα κλεφτές ματιές να δω αν είναι ακόμα εκεί. Χθες λοιπόν ξημέρωσε η πολυπόθητη μέρα ˙ 24.06.10! Η μέρα που το Terra Vibe θα έπαιρνε φωτιά!

Κατέφθασα μαζί με την αγαπημένη μου παρέα από τις 11μίση το πρωί και οι πρώτες εκατοντάδες οπαδών είχαν κάνει ήδη την εμφάνισή τους! Πιάσαμε ένα καλό σποτάκι στο γρασίδι και προμηθευτήκαμε πρωινό, (μπύρα και βρώμικο) μέχρι ν’ αρχίσει το πρώτο live της ημέρας. Μετά τους δικούς μας Suicidal Angels ήρθε η ώρα για τους “Bullet for my Valentine! Εντυπωσιακά πολύς κόσμος έσπευσε στο δεύτερο stage για τους Ουαλούς rockers για να αποδείξει ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός! Ότι είμαστε η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που κάνει ακόμη και σήμερα pits! Ενώ όλοι φοβούνταν πως στους Slayer για παράδειγμα, θα έχανα το λιγότερο κάποιο άκρο, δε κουνήθηκε φύλο, ενώ κατά τη διάρκεια της performance των Bullet οι πρώτες μελανιές σχηματίστηκαν πάνω στα σώματα ξέφρενων έφηβων (και μη!), οι πρώτες στάλες αίμα λέκιασαν την οδοντοστοιχία ενός καλού μου φύλου και οι γρατζουνιές έκαναν τα κορμιά των τολμηρών αγοριών που ρίχτηκαν στη μάχη του metal να μοιάζουν σα του John Rambo! Παραδέχομαι πως αν και δεν ακούω Bullet for my Valentine, η εμφάνιση της μπάντας ήταν πάρα πολύ καλή και οι ίδιοι υπήρξαν ιδιαίτερα θερμοί με το κοινό που τους επιβράβευσε με δυνατά χειροκροτήματα.

Στη κεντρική σκηνή ανέβηκαν μετά από λίγη ώρα οι Stone Sour. (Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως αυτό το πέρα – δώθε απ’ το μικρό stage στο μεγάλο και τούμπαλιν ήταν κάπως εκνευριστικό, αλλά αυτό το festival ήθελε πραγματικά πολλές θυσίες!) Οι μάσκες έπεσαν λοιπόν για τον Corey Taylor και τον Jim Root (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και με εμφανώς καλή διάθεση έμοιαζαν να έχουν βάλει για λίγο στην άκρη τη θλίψη για τον Paul Gray και έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους μαζί το υπόλοιπο συγκρότημα στο ελληνικό κοινό! Πολλά απ’ τα κομμάτια που έπαιξαν, προέρχονταν από το albumCome What(ever) May”, αλλά φυσικά δεν έλειψαν και οι αποκλειστικότητες καθώς ακούσαμε τρία καινούρια κομμάτια απ’ το επερχόμενο album τους Audio Secrecy! Ξέρετε όμως τι είναι αυτό που μας έλειψε πολύ. Το hit Through The Glassφυσικά! Μη βιαστείτε να πείτε πως μόνο τα κορίτσια στεναχωρί8ηκαν που δεν υπήρχε στο set list. Το ρεπορτάζ μου λέει ότι και αγόρια λυπήθηκαν που δε το άκουσαν!

Τα ψέματα τελείωσαν όμως! Ήρθε η στιγμή! Οι Big Fourείναι πιο κοντά από ποτέ! Οι Anthraxανέβηκαν στη μικρή σκηνή του Terra Vibe και τα πλήθη άρχισαν να τρέχουν προς την κατεύθυνση τους! Τα εύσημα ανήκουν φυσικά στο Joey Belladonna που ξεσήκωσε τους οπαδούς! Φυσικά άψογα υπήρξαν όλα τα μέλη της μπάντας με τη σιγανή βροχή που άρχισε να πέφτει να μη πτοεί ούτε αυτούς, ούτε και το κοινό! Άλλωστε με κομμάτια όπως τα “Caught In A Moss”, Indians και Heaven and Hell (αποδίδοντας φόρο τιμής στον αποθανόντα Ronnie James Dio παίζοντας ένα απόσπασμα) και φυσικά το Antisocialπώς να πτοηθεί κανείς;

Το έδαφος λοιπόν είχε προετoιμαστεί κατάλληλα. Κι εκεί που χρειαζόμασταν τη βροχή όσο τίποτα ένας λαμπερός, κόκκινος ήλιος ξεπρόβαλε… Ήταν η ώρα των Slayer ! Blood, blood, blood! Όταν πρόκειται για τους Slayer όλα έχουν να κάνουν με το αίμα! Κι αφού δεν έβρεξε κανονικά, it was raining blood! Η εμφάνιση τους κάτι παραπάνω από εξαιρετική! Το set list εκρηκτικό και ένας Lombardo που μας τίναξε τα μυαλά στον αέρα προσφέροντας πολλαπλούς οργασμούς σε όσους βρίσκονταν μέσα στο Terra Vibe! World Painted Blood, “War ensemble”, “Angel Of Death”, “Mandatory Suicideκαι φυσικά Raining Bloodήταν τα highlights των «μέγιστων» Slayer που με κάνουν ακόμη ν’ ανατριχιάζω όταν τα’ αναλογίζομαι και με ωθούν να γράψω πολλές «βρώμικες» λέξεις που δυστυχώς (ή ευτυχώς) δε μου επιτρέπεται να το κάνω!

Συνέχεια βέβαια με Megadeth! Δυστυχώς είμαι με το αντίπαλο στρατόπεδο, μολαταύτα όμως θα είμαι αντικειμενική. Ο ήχος της μπάντας του Mustaine ήταν απογοητευτικός αρχικά, κάτι που στη συνέχεια βελτιώθηκε όμως. Μεγαλύτερη αποζημίωση για όσους δεν είναι και πολύ fan των Megadeth υπήρξαν τα κομμάτια A Tout Le Mondeκαι Symphony of Destructionπου άρεσαν πολύ ακόμη και σε ‘μένα (που ‘μαι Ηeatfield-ελικιά μέχρι το κόκαλο!)

Μαύρα σύννεφα έζωσαν και πάλι τον ουρανό της Μαλακάσας καθώς είχε αρχίσει να σουρουπώνει… Όλοι όσοι ήταν εκεί ήξεραν πως μια είναι η ώρα! Η στιγμή που οι δείκτες των ρολογιών μας θα έδειχναν εννέα και μισή. Ορδές πλήθους άρχισαν να συγκεντρώνονται στην κεντρική σκηνή πολύ πριν τελειώσουν οι Megadeth (ντροπή!) και μέχρι της εννιά το μέρος ήταν κατάμεστο! Πραγματικά αναρωτηθήκαμε πως θα βρούμε λίγο χώρο για headbanding και αν θα βγούμε ζωντανοί από ‘κει μέσα. Μ’ ένα θεϊκό τρόπο όμως όλα έγιναν.

Εννέα και μισή. Το πλήθος αδημονεί , φωνάζει και λίγες σταγόνες βροχής ακουμπούν απαλά πάνω στα γυμνά μας χέρια… Δέκα παρά είκοσι πέντε˙ Ο Clint Eastwood ξεπροβάλλει στις τεράστιες οθόνες που είχαν στηθεί στα πλάγια της σκηνής… Ήταν το ιεροτελεστικό intro The Ecstasy of Gold”, ο προάγγελος των ιστορικών στιγμών που ζήσαμε, ο αγγελιαφόρος του Creeping Death”! Η βροχή δυναμώνει και τα μάτια μου τσούζουν οδυνηρά από της βαφές μου εμποδίζοντας με δω. Σπρώχνω κόσμο στα τυφλά και με στραμμένα τα θολωμένα μου μάτια στο τεράστιο video wall πίσω απ’ τη σκηνή ουρλιάζω μαζί με χιλιάδες άλλους το ρεφρέν του “Creeping Death . Η φωνή μου ενώθηκε με τη δική τους και όλες μαζί με αυτή του James Hetfield! Το συναίσθημα ήταν μοναδικό. Μετά τα πρώτα λόγια του James για το πόσο χαίρεται που είναι πάλι εδώ στην Αθήνα και για το πόσο ένθερμο κοινό είμαστε ήρθε το For Whom The Bell Tolls ˙ η στιγμή της συναυλίας που δε θα ξεχάσω σε όλη μου τη ζωή! Η βροχή έπεφτε δυνατά μπροστά απ’ τους μεγάλους προβολείς… Όλοι «ρίξαμε μια ματιά στον ουρανό λίγο πριν πεθάνουμε». Νιώσαμε τη βροχή να κυλά πάνω στα πρόσωπα μας, μια βροχή «λύτρωση» που έπεσε πάνω μας και ξέπλυνε το χώμα, τον ιδρώτα, τα δάκρυα και της πληγές μας, αυτές που αποκτήσαμε στα pits και εκείνες τις άλλες, που κουβαλάμε στις ψυχές μας. Μετά απ’ αυτή τη μοναδική εμπειρία ακούσαμε τις πρώτες νότες του Ride The Lightning” , κάτι απρόσμενο, καθώς απ’ όσα είχαν διαρρεύσει μέχρι τώρα νομίζαμε ότι δε θα περιλαμβάνονταν στο billing! Έπειτα ήρθε το Harvester of Sorrow! Ήταν η πρώτη γεύση από Justice”! Δε θα αναφερθώ εκτενέστερα σε αυτό όμως γιατί μετά ακολούθησε το Fade to BlackΌταν ο Hetfield πήρε ανά χείρας την ακουστική του κιθάρα όλο το πλήθος βούρκωσε και προσωπικά συγκράτησα τα δάκρυα μου με μεγάλη προσπάθεια (με σκοπό να τα ρίξω στο Nothing Else Matters). Ήμουν προετοιμασμένη για κομμάτια απ’ το Death Magnetic, το οποίο ομολογώ πως, δεν αγάπησα τόσο όσο τα θρυλικά albums των Metallica και άρα υπέθεσα πως θα ξεκουραστώ λίγο όταν κάτι τέτοιο θα συμβεί, ίσως να τραβήξω και μια δυο φωτογραφίες κι έπειτα θα επανέρθω στη συναυλιακή υστερία μου! Κι όμως αυτό δε συναίβει! Το That Was Just Your Lifeήταν τόσο «δυνατό» και το κοινό το αγκάλιασε τόσο θερμά που κανένας δε θα μπορούσε ν’ αντισταθεί! Μάλιστα το κομμάτι συνοδεύτηκε και από ένα βίντεο με το αστέρι των Metallica να αιωρείται μες το σύμπαν! Η συνέχεια είχε εξίσου ένα hit του ίδιου album το The End of the Line και όχι το The Day That Never Comesόπως όλοι περιμέναμε!

Μια ακόμη στιγμή όμως που με κάνει ακόμη ν’ ανατριχιάζω όταν τη σκέφτομαι ήταν το πλασάρισμα του Sad But True! Αφού ο James τόνισε πόσο σημαντικό είναι που τα τέσσερα μεγαλύτερα συγκροτήματα παίζουν μαζί την ίδια μέρα, στο ίδιο μέρος αφιέρωσε το κομμάτι στα τρία μεγάλα συγκροτήματα, στους ίδιους και σε μας, το κοινό που τους στηρίζει όλους εδώ και 30 χρόνια περίπου! Και έτσι μόνο με τη χαρακτηριστική φωνή του, ο καλύτερος metal frontman έδωσε το στίγμα: “Im your dream make you real…” άρχισε και μας παρέσυρε όλους στην καλύτερη εκδοχή του Sad but True που παίχτηκε ποτέ ζωντανά στη χώρα μας!

Το μπάσο του Trujillo αναπαράγει ένα γνώριμο ήχο… Δεν είναι άλλος από το intro του Welcome Home (Sanitarium). Η βροχή άρχισε να εξασθενεί και δικαίως! Σε λίγο η σκηνή θα έπαιρνε φωτιά. Συνεπώς έτσι έπρεπε να γίνει! Πριν τη μεγάλη έκρηξη μεσολαβεί ένα ακόμη «μαγνητικό» κομμάτι˙ το Brocken, Beat and Scaredπου χωρίς πολλές περιστροφές έδωσε τη θέση του στο ένα και μοναδικό … ONE”! Ήχοι πολέμου κατέκλεισαν όλη τη Μαλακάσα! Πίδακες φωτιάς ξεπηδούσαν απ’ τη σκηνή, λάμψεις σαν από οβίδες έκαναν τη νύχτα μέρα! Πότε οι όμως κρότοι από σφαίρες και βόμβες δεν έχουν ηχήσει τόσο μαγικά… Όταν το συγκρότημα βγήκε τη σκηνή ουρλιάξαμε όλοι δυνατά! Hetfield και Hammet άγγιξαν τις κιθάρες τους και ένα ρίγος διαπέρασε τη σπονδυλική μας στήλη. Όταν δε ο Lars χτύπησε τα τύμπανα του παραδοθήκαμε στη δίνη τους! Δώσαμε όλη μας την ψυχή όμως στο σημείο που όλοι περιμένουμε αδήμωνα όταν ακούμε το One! Το tempo γίνεται τρελά γρήγορο και με μια ανάσα ακολουθούμε: “Darkness imprisoning me…!” Εκεί που νόμισα ότι τα πνευμόνια μου δε θα με ακολουθούσαν, κατάφερα μαζί με χιλιάδες κόσμο που σύμπραξε μαζί μου να τραγουδήσω στον τρελό ρυθμό ολόκληρο το οργασμικό part!

Όσο και να μη μας κρατούσαν τα πόδια μας έπρεπε να υπακούσουμε τον κύριο μας! Master of Puppets και όλα ανατινάχθηκαν! Από το σημείο που ήμουν βρέθηκα μέτρα μακριά! Δώσαμε και πήραμε! Σπρώξαμε, κλωτσήσαμε και δώσαμε το 100% της δύναμης μας, κάτι που το χρειαζόμαστε πολύ! Κι εκεί που πιστέψαμε πως δεν είχαμε μέσα μας άλλο ήρθε το Blackened”! Βρισκόμουν μέτρα μακριά απ’ τη σκηνή κι όμως η φωτιές που ξεπήδησαν μέσα απ’ αυτή έκαιγαν το πρόσωπό μου! Αναρωτήθηκα… Θα μπορούσε να γίνει άραγε καλύτερο το show;

Φυσικά το “ Nothing Else Matters ήρθε να με δικαιώσει! Εφηβικοί έρωτες αναβίωσαν, νοσταλγικά συναισθήματα με πλημμύρησαν και είμαι σίγουρη και όλους τους υπόλοιπους. Αν ένα τραγούδι έχει σημαδέψει τις στιγμές μας, είναι αυτό! Χωρίς τη παραμικρή διακοπή ακολούθησε το Enter Sandman”, πήρε τη παροδική μελαγχολία μας μακριά και μας απογείωσε και η αλήθεια είναι πως… we were off to never never land!

Όταν η μπάντα μας καληνύχτισε φυσικά δε το πίστεψε κανείς! Ήταν η ώρα του encore! Μας χρωστούσαν ακόμη πολλά! Χωρίς να καθυστερήσουν ιδιαίτερα, οι επίγειοι θεοί του metal ξαναβγήκαν στη σκηνή και μας χάρισαν μια απροσδόκητη διασκευή, το Breadfan! Ακολούθησε το Motorbreath που μας πήρε την ανάσα λίγο πριν οι Metallica φύγουν απ’ τη σκηνή του Sonisphere festival!

Μετά τα credits που απλόχερα μας χάρισε ο Hetfield, καθώς όπως είπε, υπήρξαμε τέλειο κοινό, μας προσκάλεσε να τον ακολουθήσουμε στο υπόλοιπό της περιοδείας και είπε πως δε γίνεται να μη μας δώσει ένα τέλειο κομμάτι για το τέλος! Όλοι ξέραμε πως μας χρωστούσε το Seek and Destroy!

Ιδρώτας, βροχή, χώμα, σπρωξίδι, αλκοόλ, τσιγάρα, κραυγές, συγκίνηση, METALLICA! Αυτό ήταν το Sonisphere! Στην έξοδο έριξα μια τελευταία ματιά στον ουρανό που σκέπαζε το Terra Vibe. Ένα λαμπρό φεγγάρι βγήκε μέσα από δυο κατάμαυρα σύννεφα και τους έδωσε ένα ασημί φως… Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως αυτή ήταν μια εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ…

Set lists

Bullet for my Valentine:

Your Betrayal
Fever
Waking The Demon
Tears Don't Fall
Pleasure And Pain
4 Words (To Choke Upon)
Last Fight
Scream, Aim, Fire
Begging For Mercy
Hand Of Blood
Alone

Stone Sour:

Mission Statement
Reborn
Made Of Scars
The Bitter End
Blotter
Your God
Idle Hands
Digital
Come What(ever) May
Get Inside
Hell & Consequences
30/30-150

Anthrax:

Caught In A Mosh
Got The Time
Madhouse
Be All, End All
Antisocial
Indians / Heaven And Hell
Medusa
Only
Metal Thrashing Mad
I Am The Law

Slayer:

World Painted Blood
Jihad
War Ensemble
Hate Worldwide
Seasons In The Abyss
Angel Of Death
Beauty Through Order
Disciple
Mandatory Suicide
Chemical Warfare
South Of Heaven
Raining Blood

Megadeth:

Holy Wars
Hangar 18
Headcrusher
In My Darkest Hour
Skin O' My Teeth
A Tout Le Monde
Hook In Mouth
Τrust
Sweating Bullets
Symphony Of Destruction
Peace Sells
Holy Wars... Reprise

Metallica:

Ecstasy Of Gold (intro)
Creeping Death
For Whom The Bell Tolls
Ride The Lightning
Harvester Of Sorrow
Fade To Black
That Was Just Your Life
The End Of The Line
Sad But True
Welcome Home (Sanitarium)
Broken, Beat And Scarred
One
Master Of Puppets
Blackened
Nothing Else Matters
Enter Sandman
Breadfan
Motorbreath
Seek And Destroy

Φιλίππα Δημητριάδη

MIKE PATTON: “Mondo Cane”

Μπορώ να γράφω και να μιλάω ατελείωτες ώρες για τον Mike Patton, καθώς θεωρώ πως αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μουσικές μορφές των τελευταίων δεκαετιών.
Στην προκειμένη περίπτωση θα προσπαθήσω να είμαι φειδωλός και συγκεκριμένος όμως. Καταρχάς όποιος δε γνωρίζει, ή δε συμπαθεί, τα παρανοϊκό σε πολλά επίπεδα έργο του εν λόγω κυρίου, καλύτερα να μην ασχοληθεί περαιτέρω με αυτήν την κριτική.
Διότι δύσκολα κάποιος που δεν έχει συνηθίσει την αξιοθαύμαστη τρέλα του Patton θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει το όλο εγχείρημα του “Mondo Cane”. Επί της ουσίας λοιπόν, το album περιέχει έντεκα ιταλικά pop κομμάτια από τα 50s και 60s, τα οποία έχει διασκευάσει ο Mike Patton με τη βοήθεια μιας 65μελούς (!) ορχήστρας.
Η απόδοση είναι πραγματικά άψογη και η εκκεντρική μουσική αντίληψη του ερμηνευτή είναι διάχυτη σε όλο το δίσκο. Το ότι δεν τραγουδάει στη μητρική του γλώσσα, λίγη σημασία έχει, καθώς ακούγοντάς τον θαρρείς πως κάλλιστα έχει (και) ιταλικές ρίζες. Παραγωγή, artwork και εκτελεστική δεινότητα στο ζενίθ, όπως σε κάθε κυκλοφορία του frontman των Faith No More, και με κινήσεις που σε κάνουν να απορείς για το επόμενο βήμα του καλλιτέχνη. Προφανώς το “Mondo Cane” δεν είναι για όλες τις ώρες και απευθύνεται ουσιαστικά σε όσους αρέσκονται στη σουρεαλιστική μουσική άποψη που προσφέρει ποικιλοτρόπως ο πολυτάραχος και ιδιοφυής νους του Patton. Τι σχέση έχει όλο αυτό με το ευρύτερο φάσμα της rock θα αναρωτιούνται μερικοί, και θα έχουν εν μέρει δίκιο. Από την άλλη όμως, οτιδήποτε έχει να κάνει με τον Mike Patton είναι rock, εκ φύσεως.
Στέφανος Στεφανόπουλος

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Doro: Μία metal αμαζόνα από την Γερμανία

Φαντάσου να βγεις έξω ένα βράδυ… ένα βράδυ που δε θέλεις και δεν έχεις όρεξη ούτε να βγεις, αλλά ούτε και να δεις και πολύ κόσμο, γιατί έχεις τις στραβές σου!
Μπαίνεις όμως σ’ ένα bar και εκεί που πίνεις το νέκταρ σου, ξαφνικά αντικρίζεις μια γυναίκα.. σαν κι αυτή που έχεις δει αρκετές φορές στον ύπνο σου και είσαι σιγουρότατος ότι δεν υπάρχει στη πραγματικότητα! Να που όμως κάνεις λάθος.!
Υπάρχει είναι απέναντι σου.. σε κοιτάζει στα μάτια και σου τραγουδάει! Τα πόδια σου έχουν κολλήσει στο έδαφος, έχεις μείνει άγαλμα και δε μπορείς ν’ αρθρώσεις λέξη! Ε κάτι τέτοιο μ’ έχει πιάσει την ώρα που προσπαθώ να γράψω ένα μικρό αφιέρωμα για τη Doro Pesch! Νομίζεις πως είναι αστείο; Έχεις νομίζεις να κάνεις με μια τυχαία; Πως δεν αξίζει όλο αυτό το πρόλογο, ώστε να σε βάλει στο κλίμα; Δε το νομίζω καθόλου γιατί μάθε..Πως η Doro γεννήθηκε στο Düsseldorf της Γερμανίας, το 1964 στις 3 του Ιούλη. Και αρχές του 1980, όταν οι πιο πολλοί άντρες του σήμερα ήταν μικρά παιδιά ή και αγέννητοι, η κοπελιά συμμετείχε στο συγκρότημα, Snakebite και λίγο αργότερα εγκαταλείποντας τους προσχώρησε στο θρυλικό new wave συγκρότημα επονομαζόμενο Warlock!
Μαζί τους δημιούργησε τα: Burning the Witches (1984), Hellbound (1985), True as Steel (1986) και Triumph and Agony (1987). Το πρώτο line up, αποτελούταν από τους Peter Szigeti and Rudy Graf στις κιθάρες, Frank Ritte στο μπάσο, and Michael Eurich στα ντραμς. Οι κύριοι συνέβαλαν στη δημιουργία τον πρώτον δυο άλμπουμ, όπου συμμετείχαν και σε μια περιοδεία με τους Europe, για τη προώθηση των δίσκων τους και του συγκροτήματος γενικότερα! Αργότερα εκείνη τη χρονιά έφυγε από το line up ο Rudi Graf και στη θέση του ήρθε ο Νίκος Αρβανίτης από τους Stormwind!! Ήταν όμως μια εποχή που δεν υπήρχε ούτε ο πιο μικρός υπαινιγμός του σήμερα λεγομένου female fronted metal, και κοριτσάκια του παρόντος, θα είχαν κωλώσει αν ξαφνικά βρισκόντουσαν σε μεγάλες αρένες, παίζοντας μαζί με Megadeth, Ozzy, Udo, Bon Jovi, MSG, Scorpions κ.α.
Όμως η Doro τα έδωσε όλα και όταν και τώρα την ακούω να ουρλιάζει, ατάκες/στοίχους όπως “metal rock”, “Bang that Head”, και λοιπές πoρωτικές metal δηλώσεις με πιάνει σύγκρυο, συγκρίνοντας καταστάσεις του σήμερα και του χθες! Και δεν είμαι καθόλου παρελθοντολάγνος! Το βιντεάκι από το τραγούδι “All we Are”, έγινε top στο Headbangers Ball του MTV (μαζί με πάρα πολλά αλλά singlάκια, όπως (Without you, Fight for Rock, fur Immer κ.α.) και ενώ όλα έδειχναν άνοδο, τα μέλη της μπάντας έφευγαν κι ερχόντουσαν, με αποτέλεσμα να μείνει η μόνη από το αρχικό σχήμα της μπάντας και αυτό φυσικά να κάνει τους Warlock, να χάσουν τη σταθερότητα τους και να τους κόψει φυσικά την ανοδική πορεία!
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ξεφύτρωσε κι ο πρώην manager τους (πως το μυρίζονται τα λαμόγια και πως ξεφυτρώνουν είναι άξιο απορίας!!) και τη μήνυσε για τα δικαιώματα του ονόματος, οπότε με προτροπή από την εταιρία της, υιοθέτησε το δικό της όνομα και συνέχισε μόνη! Δεν ήταν όμως μονό η μουσική που την ενδιέφερε, γιατί απ’ ότι γνωρίζω, έκανε και το ντεμπούτο της ως ηθοποιός στη γερμανική τηλεοπτική σειρά “Lerboten Liebe” το 1995. Και νομίζω πως ήταν μια σαπουνόπερα τύπου Φώσκολου, αν και δεν είμαι σίγουρος.. τα πάντα για τη τέχνη! Αν και η δισκογραφική της πορεία δεν ήταν και η αναμενόμενη, συνέχιζε να δίνει live εμφανίσεις, ακόμη και ως guest, ηχογράφησε και δυο metal μπαλάντες με τον “παππού Lemmy”, (Alone again και love me forever) και τον Udo αντίστοιχα, (Dancing with an Angel).
Συνέχισε τις συνεργασίες της και με άλλους καλλιτέχνες, όπως ο Peter Steel (R.I.P), Twisted Sister, Jorn Lande, Blaze Bayley, Tarja Turunen κ.α.Το 2006 με το άλμπουμ “Warrior Soul”, (και μονό ο τίτλος τα λέει όλα!) δίνει το παρών και αμέσως την επόμενη χρονιά, πρωταγωνιστεί ως headliner στο “Flight of Valkyries”, ένα φεστιβάλ για συγκροτήματα, με γυναίκες frontmen (ή καλύτερα θα λέγαμε frontwomen). Το 2009 μας έδωσε το “Fear no Evil” και ξεκίνησε μια περιοδεία μαζί με τους Saxon! Μετά από 10 studio albums και αρκετά EP, σίγουρα δε βρήκε την αναγνώριση που θα έπρεπε! Αλλά σκέψου φίλε metalhead.. πόσες γυναίκες γνωρίζεις, οι οποίες κέρδισαν το σεβασμό προσωπικοτήτων όπως του Lemmy ή του Dio; Και εννοώ αντρίκια, χωρίς άλλου είδους μέσα! Πόσες γνωρίζεις που ξεκίνησαν τα πέτρινα χρονιά του 80 και συνεχίζουν ακόμη; Πόσες εννοούν αυτό που κάνουν; Πόσες αντιλαμβάνονται τη μουσική μας στη πλήρη έκταση της; Γι’ αυτό και όταν θα ακούς τη φωνή της, μη παραξενεύεσαι που νιώθεις τη γυναίκα που βλέπεις στον ύπνο σου και νομίζεις ότι δεν υπάρχει να σου χαμογελάει αινιγματικά!! Κύριοι this is Doro, this is metal!
Μιχάλης Κανακουσάκης

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

ΟΖΖΥ - "Scream"

Θέλω όσο τίποτα άλλο να ακούσω από τον Ozzy ξανά ένα album αντάξιο των “Blizzard of Ozz”, “Diary of a Madman” ή “Ozzmosis”. Γιατί κακά τα ψέματα, εδώ και 15 περίπου χρόνια έχει προσφέρει πολύ λίγες αξιοσημείωτες μουσικές στιγμές. Για την ακρίβεια σε κάθε δίσκο υπάρχουν ένα- δύο εκπληκτικά κομμάτια και τα υπόλοιπα απλώς παρεμβάλλονται αυτών. Τα κατάφερε λοιπόν στο νέο του εγχείρημα ο “Prince of Darkness” να επανέλθει στα υψηλά επίπεδα τα οποία ο ίδιος επέβαλλε; Όχι ιδιαίτερα. Το Scream στην ουσία συνεχίζει στη μουσική ρότα των προκατόχων του και τελικά δεν εκπλήσσει. Heavy riffs παντού και σύγχρονη παραγωγή τα κυριότερα ατού του, ενώ η έλλειψη τραγουδιών που θα μείνουν για παραπάνω από μια περιοδεία στο live setlist του Ozzman, το κυριότερο μειονέκτημά του.
Ομολογουμένως είναι πιο “rock” από ότι το “Black Rain”, έχοντας περιορίσει κάπως τα “μοντέρνα” στοιχεία, ειδικά στη μέση περίπου του album. Εκτός του πολυσυζητημένου single “Let Me Hear You Scream”, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι απλώς συμπαθητικό και σίγουρα πιο μέτριο από τα “Gets Me Through” και “I Don’t Wanna Stop”, που αποτέλεσαν τους προπομπούς των δύο προηγούμενων δίσκων του, συναντάμε το αρκετά μοντέρνο “Let It Die”, που θυμίζει έντονα το πρόσφατο παρελθόν του, τις μπαλάντες “Life Won’t Wait” και “Time”, τα απλώς καλά “Soul Sucker” και “I Want It More”, τα αδιάφορα “Crucify”, “Fearless” και “Latimer’s Mercy”, το αχρείαστο “I Love You All” και το “Diggin’ Me Down”, το οποίο είναι χαλαρά και το highlight του δίσκου.
Αξίζει να αναφερθεί και η συμβολή του Gus G. στην κιθάρα, που ενώ στην ουσία δε συμμετείχε στη σύνθεση των τραγουδιών, τα solo του δίνουν μια ωραία πνοή στο τελικό αποτέλεσμα, και αυτό διότι έχουν τη δική τους προσωπικότητα. Για την ακρίβεια υπάρχουν στιγμές όπου τα solo είναι τα μόνα αξιοπρόσεκτα σημεία σε κάποια τραγούδια. Η εντύπωση που μου έδωσε τελικά το “Scream” είναι πως τον Ozzy δεν τον ενδιαφέρει απαραίτητα να προσφέρει κάτι περαιτέρω μουσικά (η αλήθεια είναι πως έχει ήδη κάνει πάρα πολλά), και ουσιαστικά η κυκλοφορία νέου δίσκου απλώς αποτελεί μια ακόμα ευκαιρία για να βγει σε περιοδεία (η οποία επιτέλους περνάει και από την Ελλάδα).
Το ότι θα πουλήσει σαν τρελό, όπως και κάθε τι που έχει να κάνει με τον Ozzy, είναι σίγουρο, καθώς είτε μας απογοητεύει, είτε μας πάει στα ουράνια, σύσσωμο το μεταλλικό κοινό τον αγαπάει και τον στηρίζει. Πώς να μην το κάνει άλλωστε όταν είναι από τους πρωτεργάτες και από όλες τις απόψεις, ο απόλυτος πρεσβευτής της metal μουσικής.

Στέφανος Στεφανόπουλος

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...